Czy WPS walczą z katolikami?

Wielu chciałoby postrzegać politykę narodową, w tym WPS, które za taką polityką się opowiada, jako wrogie katolikom, czy szerzej, jako wrogie wyznawcom wszystkich religii.

 

Oczywiście taki zabieg ma jedynie na celu dezawuowanie narodowej polityki i osób taką politykę propagujących. Trudno pozbyć się wrażenia, że imputowanie narodowej polityce zwalczania wyznawców religii posiada wyraźny cel polityczny, jakim jest osłabianie państwa i narodu. Bywa, że cel ten, jak w przypadku religii katolickiej (doktryna personalizmu), jest celem bezpośrednio realizowanym przez hierarchię zinstytucjonalizowanego Kościoła – ciała politycznego będącego podmiotem prawa międzynarodowego.

 

W religii islamu cel ten realizowany jest pośrednio poprzez podkreślanie różnic religijnych na korzyść „prawdziwej” religii islamu (lub jego odłamów), co powoduje antagonizmy wśród społeczności religijnych w obrębie państwa z większością islamską lub państw z mniejszościami islamskimi.

Wydaje się, że tylko religia żydowska (judaizm) wyróżnia się tu pozytywnie jednocząc swoich wyznawców w obrębie jednego narodu. Jej wyznawcy, czy raczej ukształtowana mentalnie przez judaizm społeczność (naród żydowski), stanowią jednak od zawsze poważny element destrukcji jako narodowa mniejszość pośród innych nacji.

 

Wspomniane powyżej trzy religie, wywodzące się z jednego żydowskiego pnia, posiadają jedną wspólną negatywna cechę: religijny szowinizm – każda z nich uważa samą siebie za tą jedyną i prawdziwą i mniej lub bardziej pokojowo (a wiemy z historii, że różnie to bywało i religie te nie są wolne od aktów barbarzyństwa) będzie dążyła do supremacji – katolicki ekumenizm to jedynie polityczna deklaracja.

Dodatkowo religia żydowska i katolicka traktują naród żydowski jako jedyny błogosławiony – jako „naród wybrany” przez samego Boga.

 

Czy zatem postulat wpisywania religii, jej symboli, w publiczną przestrzeń politycznych instytucji państwa (w Polsce np. godło z krzyżem, krzyże w instytucjach publicznych, religia w szkołach, itp.) będzie sprzyjał bezkonfliktowemu funkcjonowaniu społeczeństwa, państwa, czy przeciwnie?

 

Nie wolno także zapominać, że hierarchiczna instytucja Kościoła posiada także własne preferencje polityczne, za którymi wyraźnie się opowiada (np. za depopulacją pod pozorem popierania tzw. zrównoważonego rozwoju – encyklika papieża Franciszka „Laudato si”), a przecież nie pozostaje to bez wpływu na ludzi wierzących (na katolików), ale politycznie nieświadomych – a takich jest niestety zdecydowana większość.

Nie wydaje się, żeby poruszane przez publikacje WPS prawdy historyczne n/t hierarchicznej instytucji Kościoła i jego historii, instytucji par excellence politycznej oraz jej roli w życiu Narodu i Państwa Polskiego, można było określić mianem walki z religią i z ludźmi wierzącymi.

Zawsze podkreślamy, że polityka narodowa opiera się na całym społeczeństwie, a więc zarówno na wierzących i niewierzących i nigdy i nigdzie nie zwalczamy ludzkich wierzeń, więcej odnosimy się do nich z szacunkiem.
Doceniamy także tę wartość religii katolickiej, która stanowi wyróżnik wspólnotowości i jedności narodu, której to jako takiej wartości należy bronić przed rozbijaniem na sekty, czy odłamy (jesteśmy przeciwni atomizacji społeczeństwa).
Nigdy też nie poruszamy i nie rozważamy, ani nie zwalczamy, filozoficznej strony religii, czyli wiary w istnienie Boga. Doceniamy także etyczną i moralną stronę religii dla normowania społecznych relacji.
Natomiast zastrzegamy sobie prawo do krytyki wszelkich politycznych instytucji, w tym także Kościoła, oraz ich działań (ich polityki) stojących w sprzeczności z żywotnymi interesami Narodu i Państwa Polskiego.

Polityka narodowa nie może łączyć religijnych wierzeń, wizji i wiary w cuda z uprawianiem polityki. Polityka jest dziedziną lokującą się wyłącznie w sferze doczesnej i jest działaniem racjonalnym, pragmatycznym, a nie mistycznym.
Łączenie mistycyzmu religijnego z polityką na potrzeby uprawiania w społeczeństwie polityki – m.in. sterowania społeczeństwem -, jest działaniem często nieuczciwym o niekorzystnych skutkach dla społeczeństwa, czego doświadczyliśmy w naszej historii i doświadczamy współcześnie.

Dariusz Kosiur