Spór o dobro i zło? – obrońcom Kościoła pod rozwagę

Przeczytajmy uważnie poniższy tekst z żydowskiej gadzinówki Michnika

 

 

„Ten człowiek”. O tym, jak arcybiskup potraktował Michnika

 

autor:  Ludwik Wiśniewski, dominikanin,

duszpasterz akademicki kilku pokoleń studentów Gdańska, Lublina, Wrocławia, Krakowa. Związany z opozycją w czasach PRL-u.

 

Ten człowiek znany jest mi od 40 lat. Ten człowiek należy do niewielkiej grupy ludzi, którym w największej mierze zawdzięczamy wolność.

Milczałem, kiedy tego człowieka opluwali zwykli zawistnicy – nie umiem ich nazwać, a nie chcę obrażać.

Nie mogę milczeć, kiedy tego człowieka niesprawiedliwie osądza jeden z najbardziej liczących się katolickich hierarchów, i to podczas Najświętszej Eucharystii *(GW) .

Ten człowiek – wbrew słowom Hierarchy – uznaje dziesięć przykazań i uważa je za fundament ładu społecznego, choć sam uważa się za grzesznika. Ten człowiek nie relatywizuje prawdy, to on – jak rzadko kto – walczył z fałszem komunistycznym i z narzucaniem „jedynie słusznej prawdy” ludziom.

Ten człowiek, mając korzenie żydowskie, dał dowody prawdziwego polskiego patriotyzmu. Ten człowiek za sprawiedliwość, prawdę i Polskę siedział w więzieniu, a skłaniany – także przez duchownych – do kompromisu dał heroiczne świadectwo uczciwości i patriotyzmu. Ten człowiek – wbrew słowom Hierarchy – zawsze pragnął i pragnie, aby Polska była budowana na Chrystusowej Ewangelii, sprawiedliwości i na miłości.

Ten człowiek posądzany bywa o chęć niszczenia Kościoła i chrześcijaństwa, ale naprawdę ten człowiek – jestem tego świadkiem – ubolewa, że nie umiemy mówić i pisać o Panu Bogu z entuzjazmem i że nasze wypowiedzi o Kościele są byle jakie i mdłe.

Ten człowiek osobiście wielokrotnie mnie zachęcał, aby odważnie głosić, że bez Pana Boga nie można sensownie zbudować ani osobistego życia, ani społecznego, w tym polskiego, ładu.

To prawda, że ten człowiek jest przeciwnikiem egoistycznego nacjonalizmu, ciasnego religijnego fundamentalizmu i pustego moralizmu, ale tego wszystkiego jesteśmy – jak sądzę – wszyscy przeciwnikami.

Nie uważam tego człowieka za swojego nauczyciela. Często nie podzielam jego stanowiska. Niektóre jego wypowiedzi mnie rażą. Jestem jednak jego bratem i nie mogę ścierpieć poniżania tego człowieka. Za kryzys, który przeżywamy, za dramatyczne podziały w narodzie i Kościele, za nienawiść, która przybiera na sile, nie odpowiada „ten człowiek”. Może i my, duchowni Kościoła katolickiego, powinniśmy uderzyć się w piersi.

 

*                    *                    *

*(GW)    W sobotę podczas mszy za ojczyznę w łódzkiej katedrze abp Marek Jędraszewski, zastępca przewodniczącego Episkopatu, krytykował słowa Adama Michnika. Nie powiedział wprost, że chodzi o redaktora naczelnego „Wyborczej” – bohaterem kazania był „ten człowiek”, jeden z uczestników obrad Okrągłego Stołu. Arcybiskup cytował jego słowa pochodzące prawdopodobnie z eseju „Trzy fundamentalizmy” („Krytyka” nr 36, 1991 r.). Michnik pisał w nim, że transformacji zagrażają trzy fundamentalizmy: nacjonalistyczny, religijny i moralistyczny.

– Tę wypowiedź można odszyfrować jako lęk przed przywróceniem właściwego fundamentu dla życia politycznego i społecznego. To lęk przed takim fundamentem, którym jest Pan Bóg – mówił hierarcha. – Ten człowiek nie chciał, by nasze życie po 89 roku kształtowało się według tych trzech słów tworzących jeden wielki program dla Polski – Bóg, Honor, Ojczyzna.

 

za: http://wyborcza.pl/1,75968,19743543,ten-czlowiek-o-tym-jak-arcybiskup-potraktowal-michnika.html#ixzz42Uihd3jf

wytłuszczenia w tekście – D.Kosiur

________________________________________________

.

Jak to jest możliwe, że przedstawiciele tej samej instytucji religijnej, odwołującej się do Dekalogu, do zasad moralności, do etyki, do filozoficznego etosu religii zwycięstwa dobra nad złem, prezentują względem osoby, względem politycznej działalności i publicystyki tej osoby, odmienne, przeciwstawne, stanowiska i oceny?

 

Czy zło może być jednocześnie dobrem?

 

Jak wierni Kościoła winni odnieść się do sprzecznych wypowiedzi dwóch duchownych? Którą z nich i na podstawie jakich kryteriów winni uznać za właściwą?

 

Jeżeli pasterze – a z pewnością jeden z nich –, nie potrafią odróżnić dobra od zła, to czy instytucja – instytucja religijna! -, którą reprezentują może dla wiernych być drogowskazem moralnym, etycznym i politycznym?

 

Czy możemy ufać ludziom Kościoła – duchownym?

Czy możemy ufać nauczaniu Kościoła?

 

Czy szacunku może domagać się instytucja religijna, stojąca – jak sama głosi, na gruncie prawdy i moralności -, jeśli tę samą osobę, jej działania określa jednocześnie pozytywnie i negatywnie?

 

Czy możemy mieć pewność, że Kościół, jego pasterze, nie manipulują wiernymi?

 

Dariusz Kosiur