Piętno chrześcijaństwa w dziejach Polski

 

 

Jakie korzyści odniosła Polska i Polacy ulegając żydo-chrześciajństwu? Czy współcześnie powinniśmy bronić żydo-chrześcijaństwa, a zwłaszcza jego hierarchicznej instytucji politycznej, czyli Kościoła? (Pytania nie dotyczą indywidualnego stosunku do kwestii wiary, bądź nie wiary, w Boga.)

Są tacy, którzy oficjalnie twierdzą, że Państwo Polskie zaistniało dzięki chrześcijaństwu i że rok 966 to początek naszej państwowości. Z taką oczywistą brednią nie warto polemizować.

Są też i tacy, jak Mirosław Jan Wiechowski, czyli gajowy Marucha (Dziennik Gajowego Maruchy: https://marucha.wordpress.com/ – siedlisko żydo-chrześcijańskiej internetowej agentury), którzy uważają: że:

„Historia Polski dowodzi, iż była najsilniejsza, będąc katolicka.
Upadek jej zaczął się wraz z reformami chrześcijaństwa.”

Panu Wiechowskiemu i podobnie myślącym można zadać dwa proste pytania:
1. Jakie to były reformy, które miały wpływ na chrześcijaństwo w Polsce?
2. Jakie były rzeczywiste przyczyny reform chrześcijaństwa i w których państwach zostały skutecznie zrealizowane?

Oczywiście chodzi reformację (XVI i XVII w.), która wzmocniła monarchiczną władzę w państwach zachodniej Europy, a w Polsce tę władzę osłabiła, nie naruszając przy tym w ogóle interesów Kościoła. Wniosła znaczący wkład w rozwój kultury, nauki, oświaty, edukacji. Była ozdrowieńczym procesem po zbrodniczym żydo-chrześcijańskim średniowieczu, po tzw. ciemnych wiekach żydo-chrześcijaństwa, które na pół tysiąca lat zatrzymało rozwój Europy – w Polsce średniowiecze trwało od X – XVIw. Działania kontrreformacyjne podjęte przez Kościół i wspierane przez władzę królewską w Polsce zahamowały ozdrowieńczy proces reformacji. Rozpoczęły się zbrodnicze represje i prześladowania innowierców. Kościół zwalczał wszystko to, co zagrażało jego władzy i ściąganym przezeń podatkom.

 

Jak kształtował się rozwój Polski pod żydo-chrześcijaństwem obrazują poniższe mapy 

VI wiek n.e.  – wielka Lechia, Sarmatia lub Wielka Scytia – to określenia tożsame dla państwa polskich Słowian – ok. 400 lat przed żydo-chrześcijańską szczęśliwością w Polsce – pozostała część Europy znajdowała się już pod panowaniem żydo-chrześcijańskiego cesarstwa!

 

Lata 30. XIV w., żydo-chrześcijaństwo jeszcze się w Polsce nie umocniło (apogeum osiągnęło dopiero na przełomie wieku XV – XVI)

 

Pierwsza połowa XVII w. – katolicyzm w pełni rozkwitu (I rozbiór nastąpi w 1772r.)

Oto siła Państwa Polskiego pod żydo-chrześcijańską jurysdykcją Rzymu

 

Jan STACHNIUK w swej pracy naukowej DZIEJE BEZ DZIEJÓW pisze :

Losy narodu zależne są od dokonania wyboru (…).

„Gdy spojrzymy w dzieje ludzkości, to uderzyć nas musi nie to, iż takie sytuacje w historii są dość częste, lecz raczej wola narodów do przekładania tradycji ponad instynkt trwania i utrzymania się. Proces zanikania narodów, lub całych cywilizacji składających się z grupy narodów, odbywał się na drodze kurczowego trzymania się treści tradycyjnych z uporem, rosnącym w miarę pogłębiania się procesów upadku. Staczanie się narodów w dół wyzwalało z zasady przeświadczenia, iż przyczyna tkwi nie w sprzeczności treści tradycyjnych z nowymi okolicznościami, do których tradycja jest niedostosowana, lecz właśnie w tym, iż tradycja ta pojmowaną najszerzej nie jest w pełni respektowaną i w życie niedostatecznie wcielona.
Takiż dylemat staje się osią centralną naszego życia. Być może, ideał naczelny polskiej ideologii grupy, polegający na traktowaniu życia doczesnego jako epizodu do wiekuistego szczęścia w niebiesiech, jest bardzo produktywny w odniesieniu do tego celu: zapewne umożliwia w warunkach społecznych, które stworzył, osiągnięcie jednostkom doskonałości moralnej, dającej legitymację do bram raju. Odbywa się to jednak kosztem rezygnacji narodu z jego przeznaczeń ziemskich. Mamy tu głęboką, zasadniczą antynomię naszych dziejów. Albo szczęśliwość jednostki w niebiesiech, albo wielkość narodu na ziemi. Wybór dokonany przed trzema wiekami prowadzi do likwidacji narodu. Wyjaśnieniu tej prawdy poświęcam właśnie niniejszą pracę.”

 

Tego żydo-chrześcijanie nie wiedzą, a jeśli niektórzy wiedzą, to z pewnością nie rozumieją, iż katolicka filozofia personalizmu pozornie dbając o interes jednostki uniemożliwia w konsekwencji jej rozwój występując przeciw nadrzędnym interesom grupy czy państwa, od których to pozycji zależy los jednostki. Personalizm katolicki (żydo-katolicki) jest zadziwiająco zbieżny z personalizmem świeckim lansowanym na tzw. Zachodzie. Nikt oczywiście nie powie, że tą jednostką, o którą dba filozofia personalizmu katolickiego i świeckiego jest naród wybrany i jego interesy. Innymi słowy jest żydowski kapitalizm i ponad narodowe interesy żydowskich banków i korporacji – w tym także żydo-hcrześcijańskiego Kościoła.

Dariusz Kosiur

 

Zapisz 

Zapisz