Powstanie Styczniowe w kontekście polityki międzynarodowej

Lub Powstanie Styczniowe (1863) w kontekście polityki Międzynarodowego Żyda.

Pielęgnowanie tradycji przegranych powstań to polityka żydowskich reżimów IIIRP.

Zanim zaczniemy wysłuchiwać na temat Powstania Styczniowego oracji podobnych do tej o Powstaniu Warszawskim (1944) głoszonych przez tak wybitnych mężów stanu co i historyków pokroju niejakiego A.Macierewicza, może warto wcześniej zorientować się w rzeczywistych realiach polityki międzynarodowej tamtego okresu.

 

Zwróćmy uwagę na kontekst polityki światowej w tym okresie. W 1862 car Rosji, Aleksander II zawarł z prezydentem USA, Lincolnem, przymierze militarne. Na początku 1863r. do rządu Wlk.Brytanii wpłynęła ostra nota dyplomatyczna rządu rosyjskiego. Informowała ona, że rosyjskie okręty wojenne zostały wysłane do portów Nowego Yorku i San Francisko. Nota jednocześnie ostrzegała, że Rosja rozpocznie wojnę w Europie, jeśli Wlk.Brytania i Napoleon III przystąpią do planowanych operacji militarnych przy boku Konfederacji w wojnie secesyjnej – 1861-65 („Treason in America” – A.Chatkin).

Mamy, zatem istotny motyw do podjęcia próby powstrzymania marszu wojsk rosyjskich do Europy, do Francji i do Hiszpanii. Powstanie Styczniowe wiązało rosyjskie siły – inspiracja, co oczywiste, wyszła z kół żydo-masonerii anglosaskiej i europejskiej (francuskiej i niemieckiej). O przebiegu bitew powstania informacje znajdziemy w podręcznikach. Ja ograniczę się do uzupełnienia ich o kilka ciekawostek.

 

Bracia-Polacy Mojżeszowego Zakonu. Żydzi już w 1861r. próbowali zainicjować powstanie przeciw Rosji i wciągnąć weń Polaków. Obraz żydowskiego malarza, Artura Szyka: „Żyd Michał Landy z krzyżem w czasie manifestacji 8 kwietnia 1861 r. w Warszawie”

Wywołaniem powstania w Królestwie Kongresowym byli żywotnie zainteresowani bogaci Żydzi, którzy pokładali w nim wielkie nadzieje dla realizacji swych dalekosiężnych planów.

„(…) w powietrzu czuć proch, ale dla nas to nic złego (…) skorzystajmy z dobrej okazji. Zamiast bawić się w patriotyzm, asymilację itp. mrzonki, myślmy przede wszystkim o sobie. Chłop polski nie lubi nas, wiemy o tym, ale chłop jest głupi – nie boimy się go. O szlachtę głównie nam idzie. Wmiesza się ona przez fakt honoru w awanturę, pójdzie do lasu, na krwawe pole, za co ją rząd ukarze, wytępi, wydusi, wywłaszczy, a wówczas dla nas droga otwarta.” – T.Jeske-Choiński, „Historia Żydów w Polsce”, s.137.

Inny ciekawy cytat: „Naszym właściwym królestwem, naszą stolicą, naszym Jeruzalem będzie Polska. My będziemy jej arystokracją, my tu rządzić będziemy. Kraj ten należy do nas, jest nasz.” – S.Dider, „Rola neofitów w dziejach Polski”, s.111.

10.04.1864r. dyktator Rządu Narodowego, R.Traugutt został wydany żandarmerii carskiej przez Żyda Artura Goldmamna, zatrudnionego w skarbowości powstańczej.

Interesująca jest także działalność innego Żyda, Leopolda Kronneberga, który wyasygnował na cele powstańcze milion złotych rubli – to była ogromna kwota, za którą kupiono za granicą broń dla powstania. Jednak broń ta nigdy nie dotarła do powstańców. Żyd Tugenhold, szpieg rosyjski, sekretarz pułkownika T.Łapińskiego zdradził Rosjanom szlaki przerzutowe.

Car odznaczył Kronneberga  najwyższym rosyjskim odznaczeniem oraz przyznał dziedziczne szlachectwo (J.Polak, „Zbrodnicze plemię”, s.75).

W wyniku przegranego powstania wielu Polaków zesłano na Sybir, ich majątki konfiskowano i rozdawano lub sprzedawano za niewielkie kwoty Żydom, którzy przysłużyli się Rosji. Żydzi mogli także kupować łącznie z majątkami szlacheckie tytuły ich byłych polskich właścicieli.

R.Traugutta stracono w 1864r. na stokach Cytadeli Warszawskiej, którą zbudowano z materiału pozyskanego w okolicach Warszawy z rozebranych dworów szlachty polskiej, która brała udział w Powstaniu Listopadowym 1831r.

 

Dariusz Kosiur

tekst jest fragmentem artykułu „Polskie zrywy narodowe” – https://rzeczpospolitapolska.wordpress.com/2014/08/01/polskie-zrywy-narodowe/