Kryzys na Ukrainie i interesy narodowe Polski

Cieszy nas, że nasz portal dostrzegany jest przez nowych czytelników, którzy uznają go za miejsce, w którym można nie tylko czegoś istotnego o sprawach Polski i świata się dowiedzieć i skomentować, ale że skłania to niektórych do zamieszczenia własny przemyśleń. Poniżej tekst przesłany na adres redakcji przez jednego z naszych dotychczasowych,  jak rozumiemy, czytelników, a obecnie współtwórcę zawartości portalu WPS. Dziękujemy za tekst i zapraszamy do dalszych publikacji, do których krytyki, jak uprzedziliśmy autora, zastrzegamy sobie prawo, tak dla Redakcji WPS, jak i dla Czytelników.

PZ

Jak wiadomo, historyczne tereny polskie na Wschodzie nigdy nie były ograniczone poprzez „linię Curzona”, a tym bardziej – przez granicę od 1945 roku; Galicja i Wołyń przez długi czas były nie mniej polskimi, niż Podlasie albo Chełmszczyzna, i tylko upadek II Rzeczypospolitej Polskiej i konferencja Jałtańska spowodowały oddanie ich pod kontrolą Moskwy. Akt Helsiński potwierdził granice 1945 roku w Europie – wydawało się, że na zawsze; ale, jak wiemy, nic wiecznego ani w naturze, ani tym bardziej w geopolityce, nie istnieje. Jeśli względna historyczna i, szerzej mówiąc, cywilizacyjna tożsamość Wołynia nadal jest kontrowersyjna, to Lwów, Tarnopol oraz Stanisławów bezwarunkowo i jednoznacznie były i są częścią polskiej przestrzeni kulturowej i historycznej, a szerzej – cywilizacji europejskiej.

Zdajemy sobie również sprawę z tego, że wszelkie próby rewizji istniejących granic w Europie są bezprawne; tym bardziej, że współczesnej Polsce jest daleko do Rzeczy Pospolitej w XVI wieku, a nawet do mocy państwa Piłsudskiego – więc bez względu na to, jak silne są w nas narodowe uprzedzenia, mity i przekłamania, rozumiemy, że wszelkie roszczenia terytorialne i pretensje do aneksji terytoriów, bazujące na tym, że kiedyś były polskimi – to w realiach XXI wieku jest nonsens. „Polski Lwów” – to jest taka sama daleka od życia abstrakcja, jak „polskie Wilno”; historia jest jak rzeka, do której nie można wejść dwa razy. Lwów, Tarnopol i Stanisławów obecnie są częścią Ukrainy – i decyzja, do kogo będą należeć te tereny w przyszłości, nie leży w polskich kompetencjach. Jest to całkowicie gestia mieszkańców Galicji – tylko i wyłącznie oni mają decydować o kierunkach rozwoju swojej Ojczyzny.
I tu akurat zamiast kropki należy umieścić wielokropek…

Majdan 2013-2014 r, czyli zamach stanu, przez oficjalne władze Kijowa nazwany „Rewolucja godności”, odbył się pod hasłem „Ukraina – to jest Europa”. Ukraińcy, którzy wyszli na Plac Niepodległości w Kijowie, zażądali dymisji pogrążonego w korupcji, nepotyzmie i niekompetencji reżimu Janukowycza, który próbował siedzieć na dwóch krzesłach – obiecując urzędnikom Unii Europejskiej podpisanie umowę o asocjacji z UE, a jednocześnie ślubując wierność Putinowi, i dając do zrozumienia chęć przyłączenia się do Unii Celnej Rosji, Białorusi i Kazachstanu. Siedzenie na dwóch krzesłach – niewdzięczna sprawa, poza tym w pewnym momencie jest to sprawa niebezpieczna – i o tym na własnej skórze przekonał się Janukowycz, który został zmuszony w lutym 2014 roku do ucieczki z Kijowa, znienawidzony i pogardzany nie tylko przez swoich przeciwników politycznych, ale również przez niewielu zwolenników.

Można jakoś ironicznie traktować żarliwą, nieco irracjonalną i dziecinnie naiwną wiarę Ukraińców w to, że oni są Europejczykami po prostu z tego powodu, że ogłosili siebie jako Europejczycy – ale niemożliwe nie respektować ich chęci ucieczki z zaklętego kręgu korupcji, nadużyć, zaniedbania prawa, braku kultury prawnej i agresywnego naruszania praw człowieka, którymi był gruntownie nasycony rządzący ukraiński reżim. Ludzie, którzy przyszli na Majdan w Kijowie, naprawdę chcieli europejskiej przyszłości dla swojego kraju – ale z tego impulsu idealistów z otwartymi sercami jak zwykle skorzystali pragmatyczni, nieuczciwi łotrzy i dranie, którzy wykorzystali ten protest narodowy na własne cele.

Do władzy na Ukrainie w lutym 2014 doszli ludzie, którzy na poziomie biologicznym nienawidzą wszystkiego, co jest związane z Rosją, którzy negują prawo obywateli ukraińskich (nie tylko rosyjskojęzycznych) należeć do tego typu cywilizacji, który ogólnie jest określany jako „świat Rosyjski”, dążący do wykreślania Ukrainy ze wspólnej z Rosją i innymi republikami ZSRR historii – w tym celu natychmiast zaczęli budować panteon bohaterów narodowych z ludzi, ręce których są gęsto poplamione krwią nie tylko Rosjan, Ukraińców i Żydów, ale także Polaków.

Naturalną reakcją rosyjskojęzycznego Wschodu Ukrainy (Donieckiego i Ługańskiego regionów), oraz mieszkańców Autonomicznej Republiki Krym było odtrącenie takiej władzy w Kijowie, całkowite odrzucenie rusofobii banderowców, którzy doszli do władzy. Benzyny do ognia rozpalającego się konfliktu, dodało nowe oświadczenie władz ukraińskich o domniemanym całkowitym zakazie języka rosyjskiego i planów przymusowego przejścia całkowicie rosyjskojęzycznego Krymu i w dużej mierze rosyjskojęzycznego Donbasu na język ukraiński. Skutkiem wybuchu wzajemnej nienawiści było referendum na Krymie, podtrzymywane „zielonymi ludzikami” i akty nieposłuszeństwa obywatelskiego na Donbasie; i jeśli z Krymem władze ukraińskie już nic nie mogli zrobić (na półwyspie był obecny dwudziestotysięczny kontyngent żołnierzy armii rosyjskiej), to sytuacja w Doniecku i Ługańsku szybko zaczęła przesuwać się w kierunku wojny domowej, która wybuchła w kwietniu-maju 2014 roku…
Ale zmusić za pomocą siły mieszkańców regionów Donieckiego i Ługańskiego do posłuszeństwa, źle przygotowana, nie przeszkolona i kiepsko zarządzana armia ukraińska nie dała rady – po raz pierwszy zetknęła się ze sprzeciwem grupy Strełkowa w Słowiańsku i spontanicznie zorganizowanych oddziałów górników i robotników fabrycznych w aglomeracji miast koło Doniecka, a następnie ponieśli szereg dotkliwych klęsk od części rosyjskiej armii, pospiesznie przebranych w mundury ochotników Donbaskich.

Obecnie sytuacja na Wschodzie Ukrainy zatrzymała się w niestabilnej równowadze – wojskowe rozwiązanie konfliktu nie istnieje: armia Ukraińska nie może pokonać armii republik Donbasu ze względu na zagrożenie stwarzane przez rosyjskie siły zbrojne, natomiast Donbas nie jest w stanie pokonać trzykrotnie przeważającymi sił Ukrainy. Lecz w tej sytuacji interesuje nas coś innego – a mianowicie, jak może dalej się rozwinąć sytuacja w pozostałej części Ukrainy?
Majdan 2014 roku nie stawiał sobie za cel rozpoczęcie wojny domowej na Ukrainie i trzykrotne obniżenie poziomu życia – jego celem było przekształcenie Ukrainy w prawdziwe państwo europejskie. Cel ten oczywiście nie został osiągnięty – przez całą Ukrainę; ale czy może on być osiągnięty przez część Ukrainy, która zawsze, od połowy XIV wieku aż do Jałty, była częścią cywilizacji europejskiej? Myślę, że jest to w pełni możliwe. Pozostaje tylko pytanie, czy sami Galicjanie są gotowi zostać kowalami własnego losu?

Precedens Krymu pozwala nam przypuszczać, że w przypadku dalszego obniżenia poziomu życia Ukraińców, kontynuowania wojny domowej i kryzysu gospodarczego, mieszkańcy Galicji i, być może Wołynia, mają prawo do zorganizowania referendum w sprawie separacji od upadłego i nie udanego państwa ukraińskiego oraz dołączenia terenów, kiedyś należących do dawnej Rzeczpospolitej, do Polski. Dlaczego mieszkańcom Wołynia i Galicji nie wolno zrobić tego, co wolno mieszkańcom Krymu? A w przypadku organizacji referendum i otrzymania takich wyników, które bezpośrednio i jednoznacznie zaświadczą o chęci mieszkańców Galicji i Wołynia odejścia do Europy – Polska ma prawo zaspokoić oczekiwania i nadzieje ludzi, które zwrócili się do niej o pomoc, dlaczego nie?

Gdyby ludność Galicji i Wołynia zorganizowania referendum w sprawie niezależności od Ukrainy i zjednoczenia tych historycznych regionów Polski z macierzą-Polską – co może temu zapobiec? Władze Ukrainy? Wielokrotnie udowodnili swoją niezdolność i niekompetencję. Bruksela? Zawsze możemy odpowiedzieć na zarzuty Komisji Europejskiej na przykładzie Kosowa. Waszyngton? Ale prawo narodów do samostanowienia zawsze było dla niego na pierwszym miejscu – oczywiście, gdy jest to dla nich opłacalne; Polska uznaje także prawo narodów Galicji i Wołynia do samostanowienia poza dogmaty Jałty i Poczdamu.

Referendum – to jest legalny i prawny sposób na zmianę granic; Polska udowodniła to jeszcze w 1922 roku, na podstawie referendum dołączywszy do siebie Środkową Litwę z Wilnem. Dlaczego nie możemy zrobić tego ponownie dzisiaj?..

Andrzej Kruk

 

Aneks 

(treść korespondencji z autorem artykułu)

Witam

Zwracam się z prośbą o zaopiniowanie i ewentualną publikację tekstu mojego autorstwa. W załączniku znajduje się plik z materiałem do publikacji. W zamian jestem gotów przekazać kilka złotych tytułem darowizny na cele medialne WPS.

Z poważaniem
Andrzej Kruk

 

Szanowny Panie,

odpowiadając na pańskie pytanie informuję, że z reguły publikujemy na naszej stronie wszystkie teksty, które dotyczą istotnych kwestii dla Polski i współczesnego świata.

Analiza wydarzeń na Ukrainie od początku istnienia naszej strony, a więc od 2009 roku ( a także już wcześniej w publikacjach członków naszego stowarzyszenia) należała do jednego z ważniejszych kierunków. Jako, że jesteśmy środowiskiem ukształtowanym na najlepszych tradycjach ruchu narodowego wywodzących się od R.Dmowskiego, to zawsze zdawaliśmy i zdajemy sobie również obecnie sprawę z rangi stosunków polsko-ukraińskich dla bezpieczeństwa Polski, a także w jakimś stopniu dla jej interesów gospodarczych ( o sprawie spuścizny historycznej i kulturowej już nie wspomnę). Sytuacja na Ukrainie, a także sam status tego państwa i dominujące tam wartości polityczne i nastroje społeczne mają dla nas także istotne znaczenie w relacjach polsko-rosyjskich, które są kluczowe dla ładu nie tylko środkowo-europejskiego, ale i światowego.

Z tych powodów teksty poruszające problematykę historycznych relacji polsko-ukraińskich, jak i współczesnego i przyszłościowego ich kształtu zawsze będziemy z chęcią publikować na naszej stronie, za wyjątkiem takich, które by chciały propagować lub usprawiedliwiać szowinistyczny, antypolski nacjonalizm ukraiński spod znaku OUN-UPA.

W przypadku pana tekstu nie mamy z tym do czynienia więc nie widzę powodu, aby nie umieścić pana artykułu na naszej stronie.

Nie stawiamy żadnego warunku finansowego, ale jeśli taka będzie pana wola, aby wesprzeć naszą aktywność darowizną w dowolnej kwocie, to oczywiście będzie nam bardzo przyjemnie, gdyż to przyczyni się do większej efektywności naszych działań.

Oczywiście zapraszamy do odwiedzania naszej strony jako czytelnik i komentator oraz przede wszystkim jako publicysta.

Zastrzegamy sobie jednakże prawo do krytycznych ocen i dyskusji z Pana poglądami.

Z poważaniem

prezes WPS

dr Paweł Zieminski

P.S. Proszę może przesłać kilka słów o sobie, to umieścimy je pod Pana tekstem, co jeszcze bardziej podniesie jego walor.