5 marca minęła 70. rocznica śmierci Józefa Stalina – cz.3/3

       

STALIN I POLSKA:
MITY I RZECZYWISTOŚĆ  –  cz.3/3

To ostania już część tekstu poświęcona J.Stalinowi z uwypukleniem kontekstu polskiego w polityce ówczesnego okresu. Mam nadzieję, że Czytelnik z łatwością zauważy, jak istotnie negatywnym czynnikiem dla całokształtu polityki polskiej jest światowy syjonizm i rządzące obecnie Polską pomioty żydo-bolszewickiego okresu lat 1944-56, które na polecenie z Waszyngtonu i Londynu lokują nas dzisiaj dokładnie w analogicznej sytuacji politycznej jak w roku 1939. Bierne przyglądanie się wyczynom rządzącej IIIRP/Polin syjonistycznej „elity” nie może mieć dla nas, Polaków, dla całego naszego kraju, pozytywnego finału. – D.Kosiur

_____________________________

Autor: dr inż. Bolesław Paszkowski
Gdańsk, listopad 2008

_____________________________

5. Wypowiedź niemieckiego oficera

W 1943 roku latem przerzucana na Zachód dywizja Grossdeutschland, wycofana z frontu wschodniego, zatrzymała się na odpoczynek w rejonie miasteczka Rubieżewicze, mego miejsca zamieszkania. Sąsiadów odwiedzili dwaj oficerowie (pułkownik i major), którzy w 1941 roku, gdy dywizja szła na wschód, przez kilka dni kwaterowali w miasteczku. Odwiedzili jako „starzy znajomi”. W rozmowie z młodymi sąsiadkami, znającymi język niemiecki, jeden z oficerów, między innymi stwierdził: 

„… Niemcy do wojny z Polską, a następnie ze Związkiem Radzieckim zostali zmuszeniu przez układy międzynarodowe w ramach realizacji anglosasko – żydowskiego programu likwidacji narodów słowiańskich, a szczególnie narodu rosyjskiego i przejęcie do zagospodarowania przez państwa zachodnie ogromnego terytorium i niewyczerpalnych zasobów bogactw naturalnych. Likwidacja Żydów jest jedynie maskowaniem w oczach (zasłoną dymną) opinii światowej rzeczywistego celu wojny. Zresztą chodzi głównie o wytępienie odszczepionych nędzarzy… Wy Polacy, musicie zrozumieć i pamiętać, że swoje PRZETRWANIE TEJ WOJNY JAKO NARÓD POLSKI ZAWDZIĘCZACIE WYŁĄCZNIE STALINOWI I ROSJANOM, którzy swoim bezwzględnym oporem, z bezgranicznym bohaterstwem, ponosząc niewyobrażalne straty ludzkie i materialne, ten program zniweczyli. Niemcy już wojnę nieodwołalnie przegrali i zostaną zmuszone do bezwarunkowej kapitulacji. Za karę, zostaną oddane pod okupację sowiecką. Powstanie też zależna od Związku Radzieckiego Polska, bez terenów zajętych w 1939 roku przez Związek Radziecki. Gdy tylko powstaną warunki ku temu do tej Polski podążajcie…�/strong>

Hitler w rozmowach z najbliższym swoim otoczeniem, kategorycznie stwierdził, że był absolutnie przeciwny wojnie z Polską, ale został zmuszony przez Anglików i Żydów amerykańskich (Taland J.: „Ostatnie sto dni”).

6. Powstanie Warszawskie

Powstanie Warszawskie, wielce kontrowersyjne wydarzenie, szczególnie w sferze stosunków radziecko-polskich, stanowi po dzień dzisiejszy przedmiot szczególnie zapiekłej i wielostronnej manipulacji polskim społeczeństwem. Brak jest w ogóle kompetentnych systemowych opracowań analitycznych.

Operując cząstkową wiedzą kronikarską można dostrzec szereg przesłanek wskazujących, że sprawa Warszawy i rządu polskiego nie została uprzednio przez przedstawicieli władz Polski Podziemnej uzgodniona ze Stalinem.

Także wszelkie przesłanki wskazują, że Stalin uczynił wszystko, co było w jego mocy w kierunku realizacji porozumienia zawartego w 1941 roku z generałem Sikorskim, jako premierem polskiego rządu na emigracji.

Treść uzgodnień Sikorskiego ze Stalinem jest, niestety, nieosiągalna. Wielka Brytania utajniła odnośne dokumenty na następne półwiecze, zaś archiwa rosyjskie, na kategoryczne żądania państw zachodnich zostały także zamknięte.

Dziwną i wielce niepokojącą sprawą jest zatajenie przez prezydenta Kwaśniewskiego dokumentów, dotyczących porozumienia ze Stalinem i śmierci generała Sikorskiego, przekazanych przez prezydenta Putina w styczniu 2000 roku.

Według relacji mego ojca, przebywającego w 1945 roku w sztabie 5 Dywizji Kresowej II Korpusu PSZ we Włoszech, oficerowie sztabowi łącznie z generałem, dowódcą dywizji, w prywatnych rozmowach stwierdzali, że Stalin i Sikorski, jako przedstawiciele opcji ludowo-demokratycznej o różnych orientacjach ideologicznych, doszli do porozumienia na następujących zasadach:

– gwarancji ze strony Stalina na utworzenie jednonarodowego państwa polskiego na obszarze od Bugu do Odry i Nysy Łużyckiej z okręgiem lwowskim włącznie;

– ludowo-demokratyczny (narodowo-społeczny) charakter ustroju Polski, z konstytucyjną gwarancją przyjaznych stosunków ze Związkiem Radzieckim;

– wprowadzenie w Polsce reformy rolnej (według projektu Witosa) i upaństwowienie przemysłu (według wzorców międzywojennych, które doskonale zdały w Polsce egzamin).

– rezygnacja z wszelkich roszczeń odnośnie utraconych terenów Kresów wschodnich na rzecz Litwy, Białorusi i Ukrainy, jako zamieszkałych głównie przez ludność niepolską.

Powstanie w Warszawie rządu polskiego o opcji narodowo-lewicowej, przyjaznego Związkowi Radzieckiemu, miałoby ogromne znaczenie dla dalszego rozwoju stosunków w Związku Radzieckim i procesu kształtowania oblicza powojennej Europy.

Potwierdzeniem powyższego obrazu biegu wydarzeń jest proklamacja Manifestu Krajowej Rady Jedności Narodowej Polski Podziemnej w formie Odezwy, ogłoszonego w dniu 26 lipca 1944 roku oraz podjęcie działań w kierunku ogłoszenia Warszawy „Miastem Otwartym” i całkowita likwidacja magazynów broni Armii Krajowej wraz z przekazaniem broni poza Warszawę.

Niestety, takie rozwiązanie spraw Polski byłoby sprzeczne z interesami polskich stanów uprzywilejowanych (feudalnych), szczególnie magnaterii ziemiańskiej, jak też z planami mocarstw zachodnich oraz Ruchu Syjonistycznego wobec narodów słowiańskich i innych krajów Europy Wschodniej.

Zaprogramowany bieg wydarzeń został zmieniony w wyniku jednostronnego ogłoszenia rozpoczęcia Powstania przez polskie ugrupowanie przeciwne powyższym ustaleniom oraz wbrew oficjalnym decyzjom naczelnych władz Polski.

Po wydaniu przez gen. Berlinga rozkazu ataku I Armii WP na lewy brzeg Warszawy, oddział wojska NKWD uderzył na Sztab I Armii WP. Zlikwidowano polską ochronę Sztabu oraz aresztowano gen. Berlinga i szereg oficerów sztabowych. Jednocześnie uniemożliwiono udzielenie jakiegokolwiek wsparcia jednostkom WP, które przystąpiły do wykonania rozkazu – według relacji (styczeń 1947 w PUR w Młynarach) dwóch zdemobilizowanych żołnierzy bezpośredniej ochrony sztabu I Armii LWP, którzy w tym czasie pełnili służbę. Na porannym apelu poinformowano, że „Berling po prikazu Stalina pojechał na obuczenie” w Akademii Sztabu Generalnego.

Polityczne cele Powstania Warszawskiego stanowią po dziś dzień sprawę wymagającą wyjaśnienia. Jedną z wersji jest karkołomny plan wywołania kontynuacji wojny na europejskim teatrze działań zbrojnych poprzez realizację programu angielskiego. Przewidywał on: usunięcie Hitlera, zawarcie koalicji antykomunistycznej ze zdemokratyzowanymi Niemcami i prowadzenie wspólnej krucjaty zbrojnej przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Powstanie miało po kilku dniach skapitulować, a Powstańcy zostać przerzuceni w głąb Niemiec, stanowiąc wzmocnienie PSZ na Zachodzie. W ramach tego programu Brygada Świętokrzyska NSZ znalazła się w amerykańskiej strefie okupacyjnej.

Nieudany zamach na Hitlera 19 lipca 1944 roku i odmienne radykalnie plany amerykańskie możliwość realizacji angielskiego planu uniemożliwiły.

Nieobecność prezydenta Rosji Borysa Jelcyna na obchodach 50-tej rocznicy Powstania Warszawskiego w 1994 roku.

Osobisty wysłannik prezydenta Jelcyna, prof. Fiłatow na uroczystościach rocznicowych Powstania Warszawskiego w 1994 roku w swoim wystąpieniu zaapelował o dokładne zbadanie i wyjaśnienie sprawy Powstania Warszawskiego i okoliczności z tym związanych do końca oraz opublikowanie wszystkich materiałów i dokumentów.

Jak dotychczas apel ten nie spotkał się z publicznym odzewem ze strony Wojskowego Instytutu Historycznego ani też żadnej innej placówki naukowej z IPN na czele. Nawet żaden dziennikarz „wolnej i niezależnej” prasy nie zwrócił na to uwagi. Dlaczego?

7. Kulisy Cudu nad Wisłą

Ojciec, żołnierz pierwszej wojny światowej, jako ochotnik w szeregach armii generała Hallera, podkreślał niepoślednią rolę jaką odegrał Stalin, politruk (zastępca do spraw politycznych) armii Budionnego, w powodzeniu operacji „Cudu nad Wisłą”.

Jak ówcześnie głoszono, Stalin opóźnił wykonanie rozkazu, wydanego przez naczelne dowództwo armii bolszewickiej marszałkowi Budionnemu, stojącemu na czele kilkudziesięciutysięcznej armii konnej, odstąpienia od oblężenia Lwowa i marszu na front warszawski.

Zatrzymanie przez kompanię zwiadu Armii Hallera kurierskiego orszaku bolszewickiego (ojciec z racji znajomości języka rosyjskiego, osobiście brał udział w zatrzymaniu i wstępnym przesłuchaniu). W czasie konwojowania kurier, wywodzący się z Lubelszczyzny (podobnie jak ojciec) ujawnił że jest głównym kurierem i zażądał bezpośredniego kontaktu z dowódcą.

Ujawnił treść rozkazu i przekazał szyfr do jego odczytania. Okazało się, że rozkaz zawierał ponaglenie odstąpienia od oblężenia Lwowa przez Armię Konną i podążenie pod Warszawę według ściśle określonego harmonogramu. Po przyjęciu przysięgi zorganizowano pozorowaną ucieczkę, przy jednym zabitym i kilku rannych, umożliwiono kontynuację kurierskiego orszaku.

Przekazanie przez kuriera bolszewickiego szyfru umożliwiło polskiemu dowództwu odczytywanie rozkazów armii bolszewickiej. Dzięki temu było możliwe zorganizowanie zasadzki i rozbicie daleko przed Warszawą (pod Komarowem) armii Budionnego, idącej nakazaną w rozkazie trasą pod Warszawę oraz odpowiednie rozgrywanie Bitwy Warszawskiej.

Ojciec był mocno przekonany, że Stalin świadomie przytrzymał Armię Konną przy oblężeniu Lwowa. Jak też o tym, że władze II RP miały do Stalina duże zaufanie, gdyż mimo intensywnych przygotowań w okresie międzywojennym do odparcia ewentualnego ponownego marszu sowieckiego na Zachód, zatrudniały na etatach oficerskich kontraktowych w Wojsku Polskim sporą ilość Gruzinów.

8. Katyń – zbrodnia ludobójstwa

Nie podlega żadnej wątpliwości, że dokonanie mordu polskich oficerów w Katyniu wiosną 1940 roku było dziełem NKWD na mocy decyzji Kominternu.

Natomiast w 1941 roku NKWD przystąpił do likwidacji jeńców polskich osadzonych w Kozielsku, przewiezionych z obozów internowania na Litwie, po zajęciu Litwy w 1940 roku przez Związek Radziecki. Jeńcy ci przebywali w obozie w Kozielsku do końca maja 1941 roku. Na początku czerwca zostali przewiezieni nad Białe Morze, gdzie poczyniono przygotowania do ich zatopienia w dniu 22 czerwca 1941.

Mimo wszelkich dotychczasowych ujawnień i twierdzeń, sprawa podjęcia decyzji o Zbrodni Katyńskiej jest w dalszym ciągu przedmiotem manipulacji.

Szczególnie znamienną jest kwestia: dlaczego na procesie w Norymberdze, WNIESIONĄ NA OSOBISTE POLECENIE STALINA, przez oskarżyciela sowieckiego, głównego prokuratora wojskowego ZSRR, gen. Rudenkę, sprawę wymordowania oficerów polskich w Katyniu, zdjął z wokandy Jackson – przewodniczący delegacji amerykańskiej.

Niemcy w 1943 roku, po odkryciu grobów w Katyniu, publicznie oskarżali Żydów o wymordowanie polskich oficerów „Moerderer Polnische Officieren Waren Juden” – donosiły nagłówki niemieckich gazet. Ponadto, według informacji wywiadowcy AK Okręgu Stołpce, w ośrodku NKWD w Katyniu w 1940 roku widziano oficerów SS.

Sowieckie oskarżenie umożliwiłoby więc ustalenie rzeczywistych decydentów zbrodni ludobójstwa. Twierdzenie, że Stalin chciał w ten sposób obarczyć winą Niemców i sprawę definitywnie uznać za zakończoną, nie wytrzymuje krytyki. Można raczej sądzić, że właśnie Stalin chciał przed światem ujawnić rzeczywistych decydentów odpowiedzialnych za zbrodnię ludobójstwa dokonaną na polskim narodzie.

W książce: „Bez ostatniego rozdziału”, Wł. Anders daje jednoznacznie do zrozumienia, że Stalin w 1941 roku o losie polskich oficerów z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie nic nie wiedział.

Wysoce znamienną sprawą jest także fakt zatajenia przed polskim społeczeństwem wypowiedzi profesora Pichoja, jako specjalnego wysłannika prezydenta Jelcyna, przekazującego w 1995 roku dokumenty zbrodni katyńskiej prezydentowi Wałęsie w obecności Czesława Miłosza (sic!) na prośbę przedstawicieli Rodziny Katyńskiej. Żadnego przedstawiciela Rodzin Katyńskich na uroczystość przekazania nie poproszono. Dokumentów Stowarzyszeniu nie przekazano. Wręcz odwrotnie – utajniono i umieszczono w „Zbiorach zastrzeżonych” IPN.

Ponadto prof. Pichoj powiedział: „… Przekazuję dokumenty, które wykazują jak wiele zła wam wyrządzono, ale jednocześnie niezbicie dowodzą, że największego zła na sąsiadów zwalić nie można”. TVP podała tylko pierwszą część zdania. Pełna wypowiedź została podana w sposób enigmatyczny po dwóch tygodniach w programie TVP „Zbrodnia Katyńska” o godzinie 23.45 (można sądzić, że było to wynikiem protestu ze strony Prezydenta Rosji).

Decyzje w sprawie mordu polskich obywateli przez NKWD podejmowane były przez Komintern. Potwierdził to Leonid Breżniew w 1983 roku, odpowiadając na żądanie Jaruzelskiego, dotyczące wyjaśnienia sprawy wymordowania aktywistów KPP narodowości polskiej. Generał Jaruzelski był zobligowany Uchwałą organizacji PZPR podjętej na walnym zebraniu partyjnym (ponad 500 członków) Politechniki Gdańskiej w sprawie ujawnienia kulis wymordowania 8 tysięcy aktywistów członków KPP w latach 1936/38 z oskarżenia o „odchylenia nacjonalistyczne”.

9. Depesza gen. Berlinga do Stalina

Niemniej bulwersującą sprawą jest wysłanie w 1944 roku przez generała Berlinga depeszy do Stalina: „Towarzyszu Stalin! Ratujcie Polskę z rąk bandytów i agentów trockistowskich z Bermanem, Mincem i Zambrowskim na czele” („Wojskowy Przegląd Historczny” nr 2/93). Szczególnie w zestawieniu z przytoczoną przez generała Berlinga w swoich pamiętnikach (dotychczas publikowanych częściowo jedynie w wydawnictwach poza cenzurą) informacją, że Stalin zwrócił się z propozycją wysłania na Kamczatkę osiemnastu trockistowskich działaczy ze Związku Patriotów Polskich. Berling na to się nie zgodził, oświadczając, że „nasze polskie brudy będziemy prali we własnym zakresie”.

Według nieoficjalnych przekazów ci „patrioci polscy” wystąpili na początku 1940 roku do Kominternu z żądaniem radykalnego rozwiązania kwestii polskich jeńców wojennych, znajdujących się w obozach NKWD. Uzasadniając tym, że „stanowią oni element całkowicie nie podatny na resocjalizację i, jako potencjalni przywódcy, uniemożliwią powstanie Polski socjalistycznej, przyjaznej dla Związku Radzieckiego, podobnie jak w roku 1920”. Na tej podstawie Komintern (Komitet Wykonawczy) wydał polecenie NKWD natychmiastowej likwidacji jeńców polskich – oficerów, policjantów i kolejarzy. Decyzje Kominternu w sprawie wymordowania polskich oficerów podpisał Palmiro Togliatti.

Tak też stwierdził generał sowiecki w prywatnej rozmowie z moim ojcem w 1941 roku, wizytujący („rozkonwojowanych” na brzegu Białego Morza) jeńców obozu z Kozielska, natychmiast po uderzeniu Niemiec na Związek Sowiecki.

To samo powtórzył wspomniany taksówkarz moskiewski w rozmowie ze mną osobiście w 1965 roku.

10. Kształt współczesnej Polski.

Ujawniane obecnie dokumenty z archiwum prezydenta Federacji Rosyjskiej, publikowane w czasopiśmie rosyjskim „Istocznik”, wskazują na ogromną i decydującą rolę jaką odegrał Stalin po drugiej wojnie światowej w utworzeniu jednonarodowego państwa polskiego, z granicą zachodnią na Odrze i Nysie Łużyckiej. Według opublikowanych w „Istoczniku” w 1997 roku dokumentów („Przegląd Tygodniowy”, 1997), na konferencji w Teheranie w 1943 roku na wniosek prezydenta Stanów Zjednoczonych przyjęto utworzenie wielkiego imperium sowieckiego, obejmującego tereny (wg mapy Gromberga z 1940 roku, zaakceptowanej przez Departament Stanu w 1941 roku) po Ren na zachodzie i całe Bałkany na południu. Niezbyt wyraźnie była zaakcentowana przynależność do tego imperium Włoch. Nie zostały postawione żadne warunki w odniesieniu do poszczególnych państw narodowych. W związku z tym o żadnej nawet autonomii Polski mowy nie było.

Cała polityka radziecka była prowadzona w oparciu o te postanowienia. Dopiero w Jałcie Stalin, ku ogólnemu ogromnemu zaskoczeniu, wystąpił z kategorycznym żądaniem ustanowienia suwerennego państwa polskiego z granicą zachodnią na Odrze i Nysie Łużyckiej. Sprawę tę z pełnym zaangażowaniem forsował, wbrew twardym sprzeciwom Zachodnich Aliantów Polski, a szczególnie premiera Wielkiej Brytanii Churchilla.

Ostateczny kształt Polski z zachodnią granicą na Odrze i Nysie Łużyckiej Stalin w sposób stanowczy, nieustępliwy i w konsekwencji decydujący przeforsował na konferencji w Poczdamie. (Ustalenia tej konferencji przestały obowiązywać w 1995r. Syjonistyczni potomkowie przestępczej żydo-bolszewi, którzy objęli rządy w IIIRP/Polin, zrezygnowali z traktatowego umiędzynarodowienia gwarancji dla zachodniej granicy Polski na zjednoczeniowej konferencji NRF i NRD w 1990r. Szefem MSZ był wtedy K.Skubiszewski – poch. żydowskie -, dla którego priorytetem w 1990r. była wspólna z USA inicjatywa wycofania przez ONZ deklaracji potępiającej syjonizm. ONZ przyjął tę deklarację w 1975r. z inicjatywy państw arabskich i państw socjalistycznych. – D.K.)

Nie jest wyjaśniona sprawa przynależności Galicji Wschodniej ze Lwowem. Wśród opinii szeregu Rosjan przeważało stanowisko, że w postanowieniach jałtańskich tereny te miały należeć do Polski, zmiany dokonał samowolnie Chruszczow (Ukrainiec), jako politruk I Frontu Ukraińskiego. Wcześniejsze mapy niemieckie granic General �Gouvernement� tę opinię potwierdzają.

Wyegzekwowanie zmiany stanowiska w stosunku do Lwowa stało się niemożliwe ze względu na wybuch Powstania Warszawskiego.

Jak wyglądałaby Polska, zarówno pod względem terytorialnym, jak też narodowościowym, gdyby, bez twardego sprzeciwu Stalina, przyjęto propozycje Aliantów Zachodnich?

11. Alianci II Rzeczpospolitej

Mimo powszechnego przekonania o całkowitym upadku Imperium Brytyjskiego i przejęcia steru ładu światowego przez Stany Zjednoczone, pozycja Wielkiej Brytanii w tamtych czasach była decydująca.

Ujawnione dokumenty świadczą, że Anglia i Francja, wiedząc o nieuchronnym uderzeniu Niemiec na Polskę w dniu 1 września 1939 roku, wymusiły na Polsce odwołanie mobilizacji w toku. Spowodowało to ogromny chaos w Wojsku Polskim i poważnie osłabiło skuteczność oporu wobec ataku niemieckiego.

Podobnie, już wiosną 1938 roku ambasador Francji w Moskwie został poinformowany, że w zaistniałej sytuacji w roku 1939 Polska zostanie podzielona między ZSRR i III Rzeszę. Tej informacji rządowi polskiemu sojusznicy nie przekazali.

Obecnie szereg przesłanek wskazuje, że mimo poważnego osłabienia, Wielka Brytania w dalszym ciągu znajduje się w czołówce decydentów współczesnego świata.

Stanowisko Anglii zawsze było przychylne dla Niemiec. Świadczy o tym stanowisko zajmowane przez Wielką Brytanię w sprawach Polski w czasie ostatnich ponad dwóch wieków, a szczególnie w okresie pierwszej i drugiej wojny światowej.

Znamienne szczególnie jest stanowisko zajmowane w stosunku do Adolfa Hitlera i faszyzmu. Nawet sir Winston Churchill, najbardziej znany brytyjski konserwatysta, po zdobyciu władzy przez NSDAP oświadczył publicznie, że „gdyby Anglii przytrafiło się takie nieszczęście jak Niemcom podczas Traktatu Wersalskiego, prosiłby wtedy Boga, żeby zesłał jej człowieka o takiej sile woli i ducha, jaką posiada Adolf Hitler”. Ten sam Churchill poparł marsz faszystów na Rzym i pisał peany na cześć Mussoliniego, stwierdzając nawet, że „gdyby był Włochem, to zostałby faszystą”. (Frejlak J. „Faszyści, naziści, samuraje”. „Fronda” nr 17/18, 2000).

12. Znamienny rozkaz Stalina

Godną szczególnej uwagi sprawą jest rozkaz Stalina dla Sowieckiej Armii o jak największym oszczędzaniu polskiej ludności i polskich miast w czasie marszu na Berlin w 1944/45 roku.

Radzieckie wojska liniowe traktowały Kresy Wschodnie RP jako Polszu. Byłem świadkiem, gdy oficer radziecki zastrzelił żołnierza tylko za to, że z ogródka sąsiada (na podstawie jego skargi) samowolnie wyrwał kilka cebul. Oficer zapytał tylko: „Ty znajesz prikaz Stalina kak nado postupać w Polsze? I czto?”.

Niepodważalny jest fakt, że w czasie marszu na Berlin, żadne polskie miasto na ziemiach II Rzeczpospolitej nie zostało zburzone. Oddało za to życie setki tysięcy radzieckich żołnierzy, głównie Rosjan, atakujących polskie miasta pepeszami, a nie katiuszami. Ironią losu i stanu świadomości politycznej polskiego społeczeństwa jest burzenie w Polsce pomników ich czynu. (Burzenie pomników żołnierzy Armii Czerwonej to polityka syjonistycznych władz IIIRP/Polin, potomków żydoobolszewii. – D.K.)

13. Stowarzyszenie PAX i Stalin

Dla losów narodu polskiego szczególnie ważną rzeczą było wymuszenie przez Stalina na układach trockistowskich, rządzących Polską, tolerowania Stowarzyszenia PAX i jego działalności z Bolesławem Piaseckim na czele. Organizacja ta walnie przyczyniła się do utrzymania polskiej świadomości i tożsamości narodowej poprzez swoją działalność polityczną, publicystyczną i wydawniczą. Wielkie znaczenie miała także działalność gospodarcza PAX-u, dająca między innymi zatrudnienie wielu prześladowanym i pozbawionym środków do życia „odchylonym nacjonalistycznie”, a szczególnie byłym żołnierzom AK. Organizacja o takim profilu działalności była ewenementem w całym obozie socjalistycznym i, znając sowieckie realia, trudno byłoby uwierzyć, że mogłaby egzystować bez osobistego zaangażowania Stalina.

W latach pięćdziesiątych w „kołach dobrze poinformowanych” krążyło przekonanie, że generał Sierow, rezydent NKWD w Polsce, dla przeciwwagi mianował swego agenta w osobie Tadeusza Mazowieckiego na stanowisko zastępcy prezesa do spraw politycznych (politruka) PAX-u.

W wyniku zemsty za działalność został dokonany mord rytualny Bohdana, syna Bolesława Piaseckiego. Kulisy mordu po dzień dzisiejszy nie zostały ujawnione. W przekazie nieoficjalnym mówiono, że został zamurowany żywcem w podziemiach sądu w Warszawie.

14. Zdarzenia przyczynkarskie

Znamienne są także drobne wydarzenia rzucające swoiste przesłanki informacyjne odnośnie osoby Stalina, jak:

– Dyskretne doradzanie Gomułce przez Stalina, aby ruch ludowy w Polsce po wojnie zupełnie się nie ujawniał. Można sądzić, że źle się stało, że ludowcy rady Stalina nie usłuchali (wg. relacji medialnych po 1956 roku).

– List odręczny Stalina do Bieruta w 1946 roku, z uzasadnieniem konieczności stacjonowania w Polsce Armii Sowieckiej. Stalin stwierdził wręcz, że wycofanie wojsk liniowych umożliwiłoby Żydom z Kominternem na czele wymordowanie całej polskiej inteligencji. List odnaleziony w Archiwum Akt Nowych w Warszawie przez IPN w 2007 roku.

– Aresztowanie ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego nastąpiło dopiero po śmierci Stalina. Świadczy to o tym, że Stalin osobiście ochraniał ks. Kardynała, jako wielkiego polskiego patriotę. (A może bardziej przez wzgląd na fakt, iż S.Wyszyński był stryjecznym bratem generalnego prokuratora ZSRR, A.Wyszyńskiego, który pomagał J.Stalinowi oczyszczać aparat władzy z syjonistów. A.Wyszyńskiego zamordowano w Nowym Yorku w 1954r. (?). Cóż, nie ma ludzi nieomylnych, bo S.Wyszyński już w 1956r. stanął razem z Żydami do wspólnej walki przeciw PRL. – D.K.) W roku 1956 Jacek Kuroń, jako wybitny działacz trockistowski, działając (jak sam twierdził, będąc w „zauroczeniu”) organizował wiece i marsze protestacyjne przeciwko uwolnieniu ks. kardynała Wyszyńskiego.

– Zdjęcie bez żadnego „przepraszamy” z ekranu TVP1, zapowiadanego w programach na 21 maja 1998 roku o godz. 22.00, filmu dokumentalnego, Polska 1998, „Czas na dokument: Boskość J. W. Stalina w świetle najnowszych badań”.

Po licznych protestach telewidzów, film został nadany wiele dni później, w przypadkowej porze, z wysoce niedorzecznym długim zbiorowym komentarzem poprzedzającym i widoczną „gołym okiem” w pośpiechu przeprowadzoną pół zdaniową wycinanką cenzorską. Pozostała właściwie kilkunastominutowa migawka filmowa. To bulwersujące zdarzenie, bez względu na zawarte w filmie treści, może świadczyć jedynie o tym, że epoka cenzury i totalnej manipulacji polskim społeczeństwem trwa w dalszym ciągu i, na dodatek, w nie mniej perfidnej, bolszewickiej formie. (Robia to przecież potomkowie żydo-bolszewii. – D.K.) Alergiczne reakcje TVP w przedmiotowej sprawie dają dużo do myślenia. Trudno jest bowiem uwierzyć, że jest to wynikiem strachu decydentów TVP przed zemstą zza grobu „totalitarnego ducha” Stalina.

– Oświadczenie Marka Edelmana. Na szczególną uwagę i głęboki szacunek zasługuje publiczna wypowiedź w roku 2001 jednego z najbardziej reprezentatywnych polskich Żydów, Marka Edelmana. Występując publicznie stwierdził m.in., że głównym inspiratorem i kreatorem szeregu skrajnie lewicowych działań w Polsce była i jest organizacja żydowska „BUND”. Ona to była głównym współtwórcą Kominternu w Moskwie w 1919 roku. W okresie międzywojennym prowadziła w Polsce działalność dywersyjną, za co została zdelegalizowana i prowadziła działalność w podziemiu. Ona to obecnie stworzyła ruch „Solidarność” i szybko go zdominowała. Jak też doprowadziła do obalenia komunizmu. „Nasza Polska” skwitowała te wypowiedzi jako „brednie Edelmana”.

– Walki w Hiszpanii w latach 1936-38

W walkach w Hiszpanii po stronie republikanów brała udział Brygada Międzynarodowa wspierana przez Związek Radziecki. W momencie niekorzystnym dla generała Franco, na rozkaz Stalina Brygada, pod pretekstem walki z anarchizmem, dokonała rozbrojenia oddziałów milicji republikańskiej w Katalonii, stanowiących główną ostoję sił republikańskich. Następnie została wycofana z Hiszpanii, umożliwiając tym samym zwycięstwo wojskom gen. Franco. Było to możliwe tylko dzięki temu, że na czele Brygady stał Polak, generał Armii Czerwonej Karol Świerczewski.

Polscy uczestnicy Brygady (Świerczewski, Korczyński i szereg innych) zarówno w okresie okupacji, jak też w okresie powojennym, szczególnie w latach 1949-56, byli prześladowani – więzieni lub mordowani (gen. Świerczewski zginął w walkach z UPA od strzału w plecy. Generał Korczyński zginął w tajemniczych okolicznościach w Algierze). Wytyczne dla policji RP w latach trzydziestych nakazywały zachowanie neutralności w stosunku do weteranów tej brygady.

WNIOSKI OGÓLNE

Mając na uwadze powyższe odczucia osobiste i informacje, bardzo często szczątkowe, trudno jest sformułować jednoznaczną opinię odnośnie osoby Stalina i całokształtu istniejących uwarunkowań ówczesnych czasów.

Można jedynie wyrazić przekonanie, że obarczanie Stalina, jako winnego wszelkich zbrodni wobec narodów Imperium Sowieckiego, a szczególnie wobec Polski i Polaków, w moim odczuciu nie znajduje uzasadnienia, a co najmniej budzi szereg wątpliwości.

Osobiście jestem przekonany, że Josif Wissarionowicz Dżugaszwili, jako Józef Stalin, wcale tak wielkim satrapą nie był, jak przedstawiają go współczesne media wszelkiej maści, dążące do wmówienia polskiemu społeczeństwu, że wszystkich zbrodni dokonał wyłącznie Stalin. Pomijają z uporem godnym lepszej sprawy wszelkie przesłanki temu przeczące, jak też ukrywają całe zastępy bolszewickich zbrodniarzy spod znaku Kominternu.

Raczej historia i układy nieformalne przydzieliły mu jedynie rolę „kozła ofiarnego”, będącego parawanem, za którym skrywają się ideolodzy i realizatorzy winni największej w historii świata zbrodni ludobójstwa.

Podstawową i szczególnie godną zastanowienia kwestią jest brak odpowiedzi na pytanie: dlaczego totalitarny system, rzekomo utrzymywany żelazną ręką autokratycznego satrapy, trwał, w formie praktycznie nie zmienionej, przez prawie czterdzieści lat po zejściu generalissimusa Stalina z tego świata?

Jednocześnie można wyrazić głębokie ubolewanie z powodu niemożności zrozumienia istoty biegu wydarzeń przez elity polityczne Polski, zarówno w okresie wojny, jak też w okresie bezpośrednio powojennym. Wysnuty z legendy i utrwalony, przez odpowiednie zabiegi propagandowo-manipulacyjne, w oczach społeczeństwa polskiego wirtualny obraz historii Rosji i Związku Radzieckiego funkcjonuje po dzień dzisiejszy. Przynosi on, niestety, ogromne szkody dla narodu i państwa polskiego.

Można mieć nadzieję, że powyższe uwagi w jakimś stopniu będą mogły się przyczynić do zainteresowania tymi zagadnieniami historyków profesjonalistów i podjęcia przez osoby kompetentne działań w kierunku ujawnienia pełnej prawdy. Co najmniej zaś spojrzenia na prezentowany problem z pewną dozą krytycyzmu w stosunku do oficjalnie prezentowanych standardowych poglądów. Dążenie do ujawnienia prawdy historycznej jest rzeczą niewspółmiernie ważniejszą aniżeli tak mocno obecnie preferowane poszukiwanie i osądzanie jako winnych, niestety szarych pionków, działających najczęściej w dobrej intencji.

Apel moskiewskiego taksówkarza o pojednanie narodów Rosji i Polski w oparciu o prawdy ogłoszenie jest obecnie jak najbardziej aktualny!

dr inż. Bolesław Paszkowski
Gdańsk, listopad 2008

_______________

Część 1/3 – https://wiernipolsce1.wordpress.com/2023/03/06/5-marca-minela-70-rocznica-smierci-jozefa-stalina-cz-1-3/

Część 2/3 – https://wiernipolsce1.wordpress.com/2023/03/13/5-marca-minela-70-rocznica-smierci-jozefa-stalina-cz-2-3/

_______________________________

O polskości władz PRL, o żydowskiej V kolumnie oraz o antypolskiej instytucji KK: 

Nacjonalistyczna PRL vs żydowsko-katolicka IIIRP – https://wiernipolsce1.wordpress.com/2020/05/28/nacjonalistyczna-prl-vs-zydowsko-katolicka-iiirp/ bbbbb