Na marginesie pewnego artykułu o przyszłości Ukrainy, Polski i Europy.

Rostisław Iszczenko – „Cichy podział” Ukrainy, czy wojna światowa [„Тихий раздел” Украины или мировая война]*

Rozumiem, że Rosja może być zainteresowana podziałem Ukrainy, bo to usprawiedliwia jej obecną niemoc zwycięstwa czysto militarnego, albo zwycięstwa olbrzymim kosztem ofiar ludzkich i materialnych, a oprócz wymienionych olbrzymich kosztów zapobiega także niepewności, co do możliwości pełnej kontroli Ukrainy i jej integracji z Rosją.

Nasuwa się jednak pytanie: co niby miałaby uzyskać Polska? Czy nie wynika dla niej z tego więcej problemów niż korzyści? Najbardziej szowinistyczna, przesiąknieta nazizmem, antypolska i roszczeniowa cześć mieszkańców Ukrainy wchodziłaby w obręb Polski, natomiast najżyźniejsze rolniczo tereny i najbardziej uprzemysłowione,- dodatkowo z najbardziej prorosyjską częścią ludnością, przypadłyby Rosji.

Rosja pozbyłaby się problemów i zwiększyła aktywa, a zatem de facto odniosłaby sukces. Polsce natomiast przybyłoby jedynie problemów, a zaspokoiłaby ona jedynie swoje sentymenty – no chyba, że w granicach Polski znalazłby się Kijów, a jeśli nie, to przynajmniej uzyskałaby ona, czyli Polska, bezpośredni dostęp do Morza Czarnego, – czyli Odessa stałaby się polskim portem.

W obu wariantach graniczy to z politycznymi fantazjami.

W zanadrzu jest oczywiście zupełnie inny kompleksowy wariant przemodelowania stosunków polityczno-gospodarczych i militarnych w Europie Środkowo-Wschodniej,- przy gwarancjach USA, Rosji, Chin i Unii Europejskiej ( z bardzo aktywną rolą Polski, Białorusi, Litwy, Łotwy, Estonii, krajów Skandynawskich, Austrii, Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii, Serbii, Chorwacji, Słowenii, Bułgarii, Mołdawii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Albanii) – ale to temat na zupełnie oddzielny artykuł.

PZ

____________________

„Cichy podział” Ukrainy, czy wojna światowa

 [„Тихий раздел” Украины или мировая война”]

(*) https://cont.ws/@ishchenko/2537606

W wypowiedzi Dmitrija Miedwiediewa o „cichym podziale” Ukrainy na szczególną uwagę zasługuje fragment o niedopuszczalności polskich prób stworzenia konfederacji, czy unii z Kijowem.

Pomimo tego, że formalnie wiceprzewodniczący Rady Bezpieczeństwa Rosji obawia się możliwego naruszenia praw Ukraińców i wyraża wątpliwości co do ich chęci życia w jednym państwie z Polakami, praktyka ostatnich lat pokazuje, że europejsko – zorientowani obywatele Ukrainy, a oni są tam obecnie w większości, raczej nie będą bardzo rozgoryczeni podobnymi wydarzeniami.

Po pierwsze, formalnie Polska nie mówi o wchłonięciu Ukrainy, ale o równoprawnym stowarzyszeniu.

Po drugie, Ukraińcy od wielu lat próbują prywatnie integrować się z UE właśnie przez Polskę.

Po trzecie, obecny rząd i popierająca go część społeczeństwa traktują zjednoczenie z Polską jako opcję ratunku przed Rosją w przypadku ostatecznej klęski Sił Zbrojnych Ukrainy i utraty przez Ukrainę zdolności do dalszego oporu.

Właściwie z kontekstu wypowiedzi Miedwiediewa jasno wynika, że ​​i on sam nie liczy na masowy protest Ukraińców przeciwko zjednoczeniu z Polską. Sam mówi, że „cichy podział” Ukrainy z Polską i innymi krajami jest lepszy niż Ukraina w NATO i wojna światowa. Jak pogodzić odrzucenie konfederacji ukraińsko-polskiej z przychylnym nastawieniem do „cichego rozbioru”?

Wcześniej pisałem już o tym, że zjednoczenie Ukrainy z Polską (nieważne w postaci federacji, konfederacji czy państwa unitarnego) nie może odpowiadać Rosji, ponieważ pozwala państwu-sukcesorowi na wysuwanie roszczeń do wszystkich terytoriów, które kiedykolwiek były częścią Ukrainy, w tym Krymu ( Kijów przecież formalnie nie zrzekł się roszczeń do zwierzchnictwa nad półwyspem). Co więcej, takie stowarzyszenie faktycznie oznacza przyjęcie walczącej Ukrainy do NATO.

Polska jest członkiem NATO, Ukraina jest w stanie wojny z Rosją. Zjednoczone państwo Polska i Ukraina stanie się członkiem NATO będącym w stanie wojny z Rosją. Nawet jeśli negocjacje między Moskwą a Warszawą w sprawie rozwiązania sytuacji rozpoczną się natychmiast po formalnym zjednoczeniu Ukrainy i Polski, aż do zawarcia porozumienia pokojowego w sprawie linii demarkacyjnej, przeciwstawią się nam wojska zjednoczonego państwa.
Niebezpieczeństwo jest też duże jeszcze dlatego, że ukraińska elita będzie domagać się równego z Polską dostępu do władzy w zjednoczonym państwie. Jednocześnie, jeśli elity polskie zjednoczenie postrzegają jako szansę na przywrócenie Rzeczypospolitej w granicach XVIII wieku, jako pierwszy krok na tej drodze, to ukraińska elita widzi w zjednoczeniu przede wszystkim szansę na wysłanie Polski, a potem NATO, na wojnę z Rosją o ukraińskie interesy. W konsekwencji Ukraińcy wykorzystują swój dostęp do władzy do sabotowania porozumienia pokojowego, a Siły Zbrojne Ukrainy (które po zjednoczone nigdzie się nie podzieją) do prowokacji na linii demarkacyjnej w celu kontynuowania walk.

Łatwo zrozumieć, że niebezpieczeństwo popadnięcia w wojnę nuklearną przy takim rozwoju wydarzeń dramatycznie wzrasta, zwłaszcza że Stany Zjednoczone są na ścieżce wymuszenia zbrojnej konfrontacji z Rosją i Chinami, zarówno w Europie, jak i na azjatycko -pacyficznym teatrze działań wojennych.
Amerykanie otwarcie planują drastyczne zwiększenie pięści uderzeniowej w Europie, a także uzyskali zgodę Japonii na rozmieszczenie na swoim terytorium nowych systemów rakietowych, w tym systemów hipersonicznych, które nie weszły jeszcze na uzbrojenie armii USA. Rosja już ostrzegła, że ​​jest gotowa do zniesienia moratorium na rozmieszczenie systemów rakietowych średniego i krótszego zasięgu w europejskiej części kraju i na Dalekim Wschodzie.

Mówimy o możliwości zgromadzenia na dużą skalę broni jądrowej o stosunkowo krótkim zasięgu, z krótkim czasem lotu, co radykalnie skraca czas przeznaczony na podejmowanie decyzji w przypadku zagrożenia.
Tym samym prowokacyjne zachowania elit ukraińskich nakładają się na nie mniej prowokacyjną bezmyślność elit amerykańskich.

Na tym tle Miedwiediew nie tylko ostrzega, czego nie robić (nie warto tworzyć konfederacji ukraińsko-polskiej), ale też wysuwa konkretną propozycję kompromisu (odpowiedniego dla wszystkich) (ten sam „cichy rozbiór”). .

Kluczowym słowem jest tutaj podział. Cicho się nie uda – nadal będzie dużo pisku.

Podział nie jest dobrowolnym zrzeszeniem się – jest wymuszonym działaniem sąsiadów w stosunku do państwa, które utraciło podmiotowość i stało się dla nich zagrożeniem. W przypadku podziału Ukraina jako podmiot prawa międzynarodowego znika bez następstwa prawnego, a jej terytoria stają się częścią sąsiednich państw na podstawie zawartych między nimi umów. Umowy takie wykluczają możliwość zgłaszania roszczeń terytorialnych w przyszłości.

W celu zmniejszenia liczby obywateli nielojalnych wobec nowych władz, układ może zawierać zapis o dobrowolnym wyborze przez obywateli Ukrainy nowego kraju zamieszkania spośród wszystkich uczestników rozbioru, a następnie wymianie ustalonej ludności.

Realizując opcję rozbiorową, Rosja unika konfliktu z NATO, cofa granicę Zachód, otrzymuje międzynarodowe uznanie zmian terytorialnych. Polska, Węgry, Rumunia otrzymują możliwość zwrotu terytoriów, które kiedyś do nich należały. Zorientowani na euro Ukraińcy otrzymują możliwość integracji z UE nie tylko osobiście, ale nawet z pewnym kawałkiem terytorium. Rosyjska ludność Ukrainy wraz z jej terytoriami przyłącza się do Rosji.

Nawet Stany Zjednoczone mogą otrzymać premię za to, że wyplączą się z europejskiego kryzysu i będą mogły w pełni skoncentrować się na regionie Azji i Pacyfiku. Ucierpią tylko wierzyciele Ukrainy, ale mało kto przy zdrowych zmysłach spodziewa się, że Kijów kiedykolwiek coś komuś zwróci.

Miedwiediew stwierdza jednak, że na tym etapie nie osiągnięto porozumienia z kolektywnym Zachodem. Dodam, że oficjalne negocjacje też się nie rozpoczęły. Na razie odbywa się nieformalne sondowanie stanowisk.

Z wypowiedzi Miedwiediewa wynika, że ​​Rosja zdecydowała się wprowadzić dyskusję w tej sprawie na arenę publiczną. Działania Moskwy tłumaczy się tym, że Ukrainie grozi katastrofa militarna. Jednocześnie Stany Zjednoczone starają się przyspieszyć tę katastrofę, zmuszając Kijów do bezsensownej ofensywy przeciwko przygotowanej obronie w z góry ogłoszonym miejscu.

W przypadku braku porozumień o podziale Ukrainy, katastrofa militarna powinna spowodować dość szybkie wkroczenie wojsk rosyjskich w głąb terytorium Ukrainy, co zmusi Polskę i Kijów do pilnej decyzji o reżimie zjednoczeniowym. Oznacza to, że konfederację można ogłosić w dowolnym momencie. Aby nikt nie miał złudzeń co do nieakceptowalności takiego kroku przez Moskwę, złożono podobne oświadczenie, dokładnie opisując wszystkie zagrożenia i przedstawiając propozycję kompromisu.

Otóż ​​wybór autora propozycji nie jest przypadkowy. Z jednej strony Dmitrij Miedwiediew nie jest ani prezydentem, ani premierem, ani ministrem spraw zagranicznych, to znaczy wydaje się, że jest to jego osobista opinia. Z drugiej strony jako jedyny w Rosji ma status zastępcy Putina (choć według Rady Bezpieczeństwa). Oznacza to, że opinia nie jest już całkiem prywatna.

Zachodni „przyjaciele i partnerzy” mają o czym myśleć.

Rościsław Iszczenko

(tłum. PZ)