„Polski faszyzm” – oczami rosyjskiej propagandy

Około dwa tygodnie temu otrzymałem od znajomej z Bułgarii link do filmu pod intrygującym tytułem „Polski faszyzm”.

W materiale filmowym brak informacji na temat producenta, reżysera i autora scenariusza. Wydźwięk filmu, w którym silnie akcentuje się sprawy stosunków polsko-białoruskich i polsko-ukraińskich, świadczyć mógł nawet o tym, że film powstał w jednym z tych krajów, tzn. na Białorusi lub na Ukrainie. Poprosiłem więc o pomoc znajomych w Rosji i otrzymałem od jednego z nich informację, że film powstał prawdopodobnie jednak w Rosji, w środowisku skupionym wokół lewicującego, popularnego bloggera K.Siomina ( patrz np. : https://24smi.org/celebrity/106813-konstantin-siomin.html). Środowisko to, na potrzeby realizowanej dokumentalistyki posługuje się szyldem: „ Trzymać kurs” ( „Dierżat kurs” Держать Курс).

Film „ Polski faszyzm” został umieszczony w sieci w miesiącu maju 2022 r. i w stosunkowo krótkim okresie zdobył dosyć dużą publiczność, gdyż ma około 1,5 mln odsłon i kilkaset komentarzy. Komentarze zazwyczaj doceniają wysiłek autora(ów)? uznając film za rzetelne i wielce edukacyjne dzieło dokumentalne. Film, co trzeba od razu zauważyć, ma duży ładunek polityczny i to nie tylko w historycznym kontekście okresu między pierwszą a drugą wojna światową, na którym się koncentruje. Przy okazji analizy tego okresu formułowane są przez autora (ów) filmu ogólniejsze tezy historyczno-polityczne na temat Polski, sugerujące nawet trwałość głównej idei polskiej polityki. Ta, określana jest jako – agresywna polityka kolonialna zwrócona na wschód, głównie przeciwko Białorusinom i Ukraińcom. Politykę tę określa się nawet mocnym słowem „ etnocyd” ( czyli konsekwentne wyniszczanie narodowości białoruskiej i ukraińskiej).

Trzeba od razu zauważyć, że autorzy filmu z upodobaniem odwołują się do haniebnych określeń brytyjskiej dyplomacji, która przy różnych okazjach dezawuowała niepodległościowy wysiłek polskiej polityki zarówno w trakcie I WŚ, jak i po jej zakończeniu ( Lloyd George, stronnik wyraźnie antypolskiej polityki żydowskiego lobby, aktywnego nie tylko w USA, ale także w Anglii oraz podczas Konferencji Paryskiej, w 1919 r.), jak również w trakcie II WŚ ( stanowisko Winstona Churchilla w sprawie granic państwa polskiego oraz wobec polityki emigracyjnego rządu polskiego w stosunku do hitlerowskich Niemiec i ZSRR).

Po przeszukaniu zasobów internetowych udało mi się dotrzeć do całości podkładu tekstowego w jaki wyposażony jest film pod wspomnianym tytułem: „ Polski faszyzm”. Dokonałem przekładu tego bardzo obszernego komentarza. Chętni mogą zapoznać się z całością polskiej wersji narracji omawianego filmu. Natomiast niżej przedstawiam kilka najbardziej jaskrawych fragmentów komentarza do filmu „ Polski faszyzm”

PZ

————————————————————————————————————————

„ W całej międzywojennej Europie trudno znaleźć kraj bardziej kontrowersyjny niż Polska. Słabe państwo, słaba gospodarka, słaba pozycja międzynarodowa. Ale jednocześnie okrutny i agresywny kraj z imperialnymi, całkowicie, niewspółmiernie wygórowanymi ambicjami. „Hiena Europy Wschodniej” – tak Churchill mówił o Polsce pod koniec lat trzydziestych.

Być może takie porównanie jest całkiem uczciwe. Ale to było powiedziane więcej o polskiej polityce zagranicznej niż wewnętrznej. Może Polska była „hieną”, ale jeszcze gorszy był fakt, że była faszystowska. Zamach hitlerowski w Polsce miał miejsce w maju 1926 roku. Od tego czasu w kraju ustanowiła się faszystowska dyktatura, zwana reżimem sanacyjnym. Reżim faszystowski istniał w Polsce do katastrofy wrześniowej 1939 roku.”

„ Tak czy inaczej, międzywojenna Polska jest pomysłem I wojny światowej i wersalskiego systemu stosunków międzynarodowych. Z jednej strony państwo to pełniło rolę bariery między Niemcami a ZSRR, a z drugiej agresora-zdobywcy marzącego o własnym imperium od morza do morza.”

„ W latach 1918-1926 u steru rządów zmieniło się 14 rządów, a żaden z nich nie wiedział dokładnie, jak postępować. Klasy posiadające obawiały się, że sytuacja wymknie się całkowicie spod kontroli, a rewolucja była tuż za rogiem.”

„ Ogólnie rzecz biorąc, w związku z zamachem majowym w 1926 r. wszystko jest dość interesujące. Faktem jest, że sam zamach stanu nie był skoordynowany z biznesem. Widać, że Piłsudski miał jakieś odrębne umowy z wpływowymi ludźmi, nie mógł ich nie mieć. Jest wpływową i znaną osobą. Ale w przeważającej części Piłsudski doszedł do władzy nie kosztem biznesu i szlachty, ale dzięki autorytetowi w wojsku i Polskiej Partii Socjalistycznej (w skrócie PPS).

Piłsudski był członkiem PPS przez 25 lat, choć socjalizm go wcale nie interesował. Tyle, że polscy socjaliści w tamtym czasie byli jedną z nielicznych sił, które naprawdę aspirowały do niepodległości Polski. A gdy tylko Polska uzyskała niepodległość, Piłsudski natychmiast opuścił szeregi socjalistów. Nic więc dziwnego, że polscy socjaliści wiązali swoje nadzieje z powiedzmy zwrotem na lewo Piłsudskiego i poparli go w maju 1926 r.”

„ Jednak okrucieństwo władz wobec komunistów samo w sobie nie mówi o reżimie faszystowskim. Do 1926 r. polski reżim nie był faszystowski, chociaż było już jasne, dokąd wszystko zmierza. Ale teraz nie o to chodzi.

Zgodnie z przewidywaniami, najbardziej masowe represje wobec komunistów miały miejsce w środku światowego kryzysu gospodarczego. Tylko w 1932 aresztowano więcej komunistów niż we wszystkich latach przed faszystowskim puczem Piłsudskiego.”

„ To całkiem naturalne, że nazistowskie Niemcy były najbliższym partnerem Polski w walce z komunizmem. A w ogóle między Hitlerem a Piłsudskim, jak wiadomo, były dość ciepłe stosunki.

Współpraca polsko-niemiecka rozszerzyła się po dojściu Hitlera do władzy W tym czasie walka z ruchem komunistycznym przebiegała na linii współdziałania z gestapo. W 1935 r. gestapo przesłało polskim służbom bezpieczeństwa wykaz 901 nazwisk biografii najwybitniejszych komunistów mieszkających w Rzeszy. Oprócz nazwisk niemieckich (w większości) były też nazwiska polskie (Kazimierz Czychowski), francuskie (Jacques Duclos) i inne. Do wykazu dołączono album fotograficzny ze zdjęciami wszystkich osób uwzględnionych w spisie.”

„ Jak więc widać, w międzywojennej Polsce lepiej nie być komunistą. Przypominamy jednak, że przemoc wobec komunistów nie oznacza, że reżim jest faszystowski. Władza faszystowska różni się od zwykłych reżimów kapitalistycznych otwartą odmową przestrzegania konstytucji, praw, równości i tak dalej.

Najważniejszą rzeczą, która zmieniła się po faszystowskim puczu Piłsudskiego w 1926 roku, było jawne łamanie prawa i konstytucji. Piłsudski kpił ze starego systemu parlamentarnego, nazywał go bezradnym, obrażał posłów i szkalował samą zasadę demokracji. Piłsudski ogłosił własną dyktaturę i powiedział opinii publicznej, że tak powinno być.

W rzeczywistości faszystowski rząd przejmuje ster państwa kapitalistycznego tylko wtedy, gdy wszystko jest legalne, tj. metody prawne wyczerpały się i pozostaje tylko metoda otwartego terroru. Faszystowski rząd prześladuje, niszczy i unicestwia wszystkich tych, którzy budzą sprzeciw, a przede wszystkim cały niezależny ruch robotniczy. Władza faszystowska jest rodzajem stanu wyjątkowego narzuconego, by ocalić kapitalizm jako taki. Faszyzm jest metodą stabilizacji gospodarki kapitalistycznej i państwa kapitalistycznego.

Mimo wszystkich opisanych okropności, do 1926 roku przy pomocy parlamentu udało się powstrzymać bezprawie władzy. Na przykład policyjne represje komplikował fakt, że posłowie mogli wezwać ministra spraw wewnętrznych na dywanik, żądać od niego wyjaśnienia ewentualnych naruszeń, a nawet postawić go przed wymiarem sprawiedliwości.

Po ustanowieniu faszystowskiej dyktatury nie było nikogo, kto mógłby powstrzymać bezprawie – parlament został właściwie pozbawiony swoich uprawnień. Od tego czasu podziałem zaczęły podlegać wszelkie niezależne organizacje robotnicze. Nawet reformistyczni socjaldemokraci, którzy na ogół nie mieli nic przeciwko przedsiębiorcom, ale chcieli pomóc robotnikom poprawić ich sytuację materialną.”

„ Ostatecznie rząd polski, zwłaszcza po faszystowskim puczu Piłsudskiego, wykorzystał wszelkie dostępne mu środki do walki ze strajkami. faszystowskie związki zawodowe, jak we Włoszech, organizacje łamistrajków, jak w Niemczech, antyrobotnicze kluby wojskowo-patriotyczne, informatorów, inwigilację, przeszukania, aresztowania, tortury, więzienie, obozy koncentracyjne, sądy wojskowe, propagandę w mediach itp.”

„ W ten sposób już w pierwszych latach odzyskania przez Polskę niepodległości położono podwaliny jej stosunków gospodarczych z mocarstwami zachodnimi. Relacje te można opisać jednym słowem – kolonia. Polska międzywojenna była wewnętrzną kolonią europejską, z której takie kraje jak Francja, Wielka Brytania, Niemcy, a nawet USA czerpały zasoby i kapitał”

„ Polska była więc kolonią wewnątrzeuropejską. Kraje zachodnie wykorzystywały ją jako dodatek rolny i surowcowy. Jednak sama Polska w niczym nie ustępowała zachodnim imperialistom – podczas gdy Zachód plądrował Polskę, Polska plądrowała Wschód.

Na okupowanych terytoriach zachodniej Białorusi i zachodniej Ukrainy polscy imperialiści prowadzili politykę otwartego rabunku, terroru i etnocydu miejscowej ludności. Tak zwana polonizacja Białorusinów i Ukraińców oznaczała politykę niszczenia tożsamości narodowej tych narodów. Etnocyd, w przeciwieństwie do ludobójstwa, nie oznacza masowej eksterminacji ludzi.

Czym jest etnocyd po polsku? Artykuł 110 polskiej konstytucji z 1921 r. gwarantował równe prawa wszystkim mniejszościom narodowym, wyznaniowym i językowym. Artykuł VII traktatu pokojowego w Rydze dodatkowo zobowiązał Polskę do równouprawnienia osób narodowości rosyjskiej, ukraińskiej i białoruskiej w życiu kulturalnym, językowym i religijnym²¹⁵.

Wszystko to było pustym frazesem dla polskich klas rządzących. Ani ich własnej konstytucji, ani Traktatu Ryskiego nie przestrzegały. „Polska dla Polaków” było hasłem władz polskich.

Program ostatecznego rozwiązania kwestii wschodniosłowiańskiej obejmował niszczenie przemysłu na terytoriach okupowanych, plądrowanie zasobów naturalnych, pogromy etniczne, wygórowane podatki, niszczenie kultury ludów białoruskich i ukraińskich oraz prześladowania Cerkwi Prawosławnej.”

„ Osobno opowiemy o Osadnikach. Osadnicy to polscy koloniści wojskowi, którzy zasiedlili ziemie białorusko-ukraińskie, tj. ziemie, które nie miały nic wspólnego ani z polską państwowością, ani z polską kulturą, ani nawet z polskim językiem. Ukraińcy i Białorusini w większości skłaniali się ku republikom sowieckim, a nie Polsce.

Polski rząd bardzo dobrze to rozumiał i dlatego starał się stworzyć wiarygodny polski element na okupowanych terytoriach. Osadników rekrutowano spośród najbardziej wiarygodnych politycznie oficerów i żołnierzy rezerwy. Przy wyborze kandydatów zwracano przede wszystkim uwagę na narodowość, przynależność klasową i zasługi wojskowe. Osadnicy otrzymywali od rządu na wschodnich obrzeżach wolne grunty, preferencyjne pożyczki i zasiłki.

W zamian za przywileje osadnicy musieli pomagać władzom, rekrutować ochotników do wojska polskiego, prowadzić wywiad polityczny oraz informować miejscową policję o nastrojach i zachowaniu ludności. Osadników często sprowadzano do tłumienia niepokojów chłopskich, ściągania podatków i grzywien. Razem z policją terroryzowali chłopów, bili ich za długi i zaległości, zabierali im bydło, drób i pastwiska, brali udział w nalotach, przeprowadzali wszelkiego rodzaju rewizje, aresztowania itp.”

„ W celu stłumienia powstań i organizacji podziemnych władze polskie przeprowadzały tzw. akcje „pacyfikacyjne”. Były to swego rodzaju militarno-policyjne ekspedycje karne, obejmujące masowe aresztowania, rabunki, tortury i morderstwa. Najsłynniejsza z tych operacji miała miejsce w Galicji Wschodniej w 1930 roku. Następnie władze polskie próbowały pokonać organizacje terrorystyczne OUN-UWO. Podczas ekspedycji karnej aresztowano ponad półtora tysiąca osób, spalono kilkaset domów, setki rannych i kilkadziesiąt zabitych²²⁹.
————————————————————————————————————————
[229] Dyroff S. Prawa mniejszości a humanitaryzm. – 2014, s. 217; Wikipedia: Pacyfikacja Ukraińców w Małopolsce Wschodniej (1930) „

„ Po 1934 aresztowani byli często wysyłani do obozu koncentracyjnego Bereza-Kartuska. Przypomnijmy, że w tym obozie koncentracyjnym byli więzieni polityczni przeciwnicy sanacji – komuniści, socjaliści, Ukraińcy, Białorusini i inni. Żadnego procesu sądowego ani śledztwa, tylko na polecenie lokalnej administracji lub policji.”

„ Ostatecznie w 1934 r. faktycznie zalegalizowano politykę etnocydu mniejszości narodowych. W tym samym roku na posiedzeniu Ligi Narodów polski minister spraw zagranicznych Józef Beck ogłosił decyzję Warszawy o wycofaniu się z wcześniej zawartych umów międzynarodowych o prawach mniejszości narodowych”

„ Oświadczenie polskich faszystów oznaczało, że dalsza polonizacja Ukraińców i Białorusinów przebiegałaby według znacznie bardziej systemowego i surowego scenariusza, a wszelkie roszczenia społeczności międzynarodowej byłyby ignorowane. Dopiero początek II wojny światowej i klęska faszystowskiej Polski nie pozwoliły na logiczne zakończenie prowadzonej polityki etnocydu – masowego niszczenia Białorusinów i Ukraińców na wzór nazistowskich Niemiec.”

„ Z punktu widzenia polityki wewnętrznej niedorozwój polskiej oligarchii finansowej doprowadził do jej stosunkowo słabego wpływu na rząd. O ile w większości wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych oligarchia finansowa ostatecznie decydowała o kierunku życia politycznego, o tyle w warunkach polskich jej wpływ był raczej ograniczony. Jest to prawdopodobnie jeden z powodów, dla których władza w kraju w latach 30. w dużej mierze przeszła w ręce wojska. Nie było bowiem innego rozwiniętego i silnego ośrodka władzy²³⁷.
————————————————————————————————————————
[237] Landau Z. Oligarchia finansowa Drugiej Rzeczypospolitej. // Przegląd Historyczny, t. 62, 1971, nr 1, s. 89.”

„ Pod koniec lat 30. system sanacyjny był na skraju bankructwa. Polscy faszyści widzieli jedyną drogę wyjścia z kryzysu w wojnie przeciwko ZSRR wraz z hitlerowskimi Niemcami. To ta przygoda doprowadziła Polskę do katastrofy we wrześniu 1939 roku.”

„ We współczesnym świecie, a zwłaszcza we współczesnej Polsce, aktywnie promowana jest idea,że międzywojenna Polska jest tak niewinną ofiarą dwóch „totalitarnych” reżimów. Tak jak w rzeczywistości Polska prowadziła politykę wyjątkowo pokojową, neutralną i równie oddaloną, tak od Niemiec, jak i ZSRR. Tak jednak nie było.

Oczywiście Polska postrzegała Niemcy i ZSRR jako swoich największych wrogów. A jednak Niemcy, zwłaszcza po dojściu nazistów do władzy, były jej znacznie bliższe niż komunistyczny Związek Radziecki. Żarliwy antykomunizm i wspólne pragnienie przerysowania mapy Europy – to właśnie połączyło oba faszystowskie reżimy.”

„ Interesy zachowania Polski jako państwa, interesy zachowania całego narodu polskiego wymagały zbliżenia Polski i Związku Radzieckiego przeciwko imperializmowi niemieckiemu. Jednak zbliżenie ze Związkiem Radzieckim zagroziło własności polskich przedsiębiorców i właścicieli ziemskich, tj. samo istnienie prywatnej własności środków produkcji. Zagrożenie masową nacjonalizacją, a następnie zniesieniem kapitalizmu, było postrzegane przez polskich oligarchów jako groźniejsze niż podbój hitlerowskich Niemiec. Wbrew interesom narodowym i zdrowemu rozsądkowi, polskie środowiska rządzące poszły bardzo ryzykowną drogą, aby Polacy szukali zmowy i sojuszu z hitlerowskimi Niemcami.”

„ 26 stycznia 1934 r. hitlerowskie Niemcy i Polska podpisały deklarację o niestosowaniu przemocy, tzw. pakt Piłsudski-Hitler. Demonstracja polsko-niemieckiej „przyjaźni”, zapoczątkowana paktem z 26 stycznia, została następnie wzmocniona szeregiem innych porozumień zawartych w tym samym 1934 roku.

Zawierając porozumienie z Niemcami, polscy faszyści mieli nadzieję, że z czasem uda im się zmienić układ sił w Europie na swoją korzyść. Na przykład z powodu przyłączenia Litwy i części Czechosłowacji do Polski; lub poprzez utworzenie pod przewodnictwem Polski specjalnego bloku krajów Europy Wschodniej, w tym Węgier, Rumunii i krajów bałtyckich; czy też poprzez przystąpienie do polsko-niemieckiego traktatu mocarstw zachodnich – Francji, Wielkiej Brytanii i najlepiej także USA.”

„ Aby osiągnąć swoje cele, Polska planowała wykorzystać nie tylko sprzeczności między mocarstwami zachodnimi, ale także swój bardzo ważny atut – groźbę zbliżenia ze Związkiem Sowieckim. Poważne zbliżenie polsko-sowieckie było nie do zaakceptowania zarówno dla Niemiec i USA, jak i dla Wielkiej Brytanii i Francji. Polska, flirtując z ZSRR, niejako szantażowała swoich zachodnich partnerów do ustępstw.

Intencje Polski zawarcia militarno-agresywnego sojuszu z nazistowskimi Niemcami są wyraźnie widoczne w odniesieniu do projektu bezpieczeństwa zbiorowego krajów Europy Wschodniej. Projekt tzw. „Paktu Wschodniego” został wysunięty przez Francję i poparty przez Związek Radziecki w 1934²⁵⁰.

Ten traktat może stać się poważną przeszkodą w rozpętaniu nowej wojny światowej w Europie. Polski rząd, koncentrując się na Niemczech, zajął zdecydowanie negatywne stanowisko wobec Paktu Wschodniego²⁵¹. Polski minister spraw zagranicznych Józef Beck udał się wkrótce do Estonii i Łotwy, aby przekonać rządy tych krajów do odrzucenia również francusko-sowieckiej propozycji²⁵².”

„ We wrześniu 1934 r. rząd Hitlera ogłosił odmowę udziału w Pakcie Wschodnim. W następstwie tego Polska również odmówiła udziału w pakcie. Zadeklarowała, że poprze ideę „Paktu Wschodniego” tylko pod warunkiem udziału Niemiec w pakcie, a także pod warunkiem wyłączenia wszelkich zobowiązań ze strony Polski wobec Czechosłowacji i Litwy²⁵³.
————————————————————————————————————————
[250] Klimowski D.S. Złowieszczy pakt. Z historii stosunków polsko-niemieckich w dwudziestoleciu międzywojennym. – 1968, S. 113.
[251] Klimowski D.S. Złowieszczy pakt. Z historii stosunków polsko-niemieckich w dwudziestoleciu międzywojennym. – 1968, s. 114.
[252] Klimowski D.S. Złowieszczy pakt. Z historii stosunków polsko-niemieckich w dwudziestoleciu międzywojennym. – 1968, s. 118.
[253] Klimowski D.S. Złowieszczy pakt. Z historii stosunków polsko-niemieckich w dwudziestoleciu międzywojennym. – 1968, s. 123.

————————————————————————————————————————
Wszystko przemawiało za tym, że zarówno dla Polski, jak i Niemiec wszelkie gwarancje bezpieczeństwa w Europie są nie do przyjęcia. Polsko-niemiecki spisek z 1934 r. był jednym z ważnych kroków w kierunku rozpętania II wojny światowej.

Wraz z sabotażem systemu bezpieczeństwa zbiorowego Polska wzięła na siebie ochronę interesów nazistowskich Niemiec w Lidze Narodów, którą Niemcy wyzywająco opuściły w 1933 roku. Z trybuny Ligi Narodów polscy dyplomaci usprawiedliwiali naruszanie przez Hitlera traktaty wersalski i lokarneński: wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej w Niemczech, zniesienie ograniczeń wojskowych, wkroczenie wojsk nazistowskich do Nadrenii itp.

Zgodnie z hitlerowskimi planami zniszczenia Ligi Narodów i zapobieżenia stworzeniu zbiorowego systemu bezpieczeństwa, polscy dyplomaci zaatakowali statut Ligi Narodów i poparli hitlerowskie prześladowania Czechosłowacji. Przedstawiciele Polski w Lidze Narodów uzasadniali atak włoskich faszystów na Etiopię i sprzeciwiali się nałożeniu sankcji na Włochy²⁵⁴.

W tym samym czasie polscy faszyści aktywnie pomagali powstańcom frankistowskim w Hiszpanii bronią, sprzętem i ochotnikami. Polacy, którzy szli walczyć w szeregach legalnie wybranego rządu, po powrocie byli pozbawieni obywatelstwa polskiego lub trafiali do więzienia.

Polska była także jednym z tych krajów, które poparły plan Hitlera przejęcia Austrii. Pod koniec lutego 1938 r. do Warszawy przybył Hermann Goering, aby uzgodnić z Polską zbliżający się Anschluss. W zamian za gwarancje poszanowania interesów Polski w Czechosłowacji polscy dyplomaci zapewnili Göringa, że nie będą sprzeciwiać się przejęciu Austrii²⁵⁵.
——————————————————————————————————————–
[254] Korolyuk V.D. itp. Historia Polski. W 3 tomach. T. III. – 1958, S. 425.
[255] Lipski J. Dyplomata w Berlinie 1933-1939. – 1968, s. 345-350.
——————————————————————————————————————–
Co więcej, zaraz po Anschlussie Austrii 17 marca 1938 r. Polska postawiła Litwie ultimatum. Polska zażądała od Litwy przywrócenia stosunków dyplomatycznych w ciągu 48 godzin, a tym samym uznania aneksji Wilna i Wileńszczyzny, dokonanej przez Polskę w 1920 roku. W przeciwnym razie polscy faszyści zagrozili okupacją całej Litwy. Na polecenie dyplomatów sowieckich Litwa poszła na ustępstwa.

Wreszcie Czechosłowacja. Zdobycie Czechosłowacji odegrało bardzo ważną rolę w planach Hitlera. Miała ona przynieść dominację III Rzeszy nad Europą Środkową, faktyczne zniszczenie stworzonego przez Francję systemu sojuszy wojskowych i zniszczenie systemu obrony zbiorowej przed faszystowską agresją, w postaci francusko-radzieckich i radziecko-czechosłowackich paktów o wzajemnej pomocy. Również zdobycie Czechosłowacji miało być kolejnym krokiem w kierunku podboju Polski.

Jest bardzo prawdopodobne, że władcy Polski odgadli swój los. A jednak nie stracili nadziei na sojusz z Niemcami, na wspólną kampanię przeciwko ZSRR.”

„ Polscy faszyści wraz z nazistami przygotowywali atak na Czechosłowację. Pod pretekstem „ochrony” Polaków mieszkających na Śląsku Cieszyńskim reżim sanacyjny rozpoczął agresywną kampanię prześladowań Czechosłowacji. Polska była świadoma zbliżającego się Układu Monachijskiego.

Gdy Hitler był przekonany, że Wielka Brytania i Francja poprą roszczenia Niemiec i ich satelitów, 20 września 1938 r. zaprosił do siebie polskiego ambasadora Lipskiego²⁵⁷. Hitler poinformował Lipskiego, że nadszedł czas, aby polski rząd złożył oficjalne oświadczenie ze swoimi roszczeniami terytorialnymi wobec Czechosłowacji. Hitler obiecał Polsce pomoc w zdobyciu Śląska Cieszyńskiego, wskazując, że będzie to łatwe, gdy Niemcy zdobędą Sudety, gdy obrona Czechosłowacji stanie się niemożliwa. Dzień po rozmowie Polska skierowała do Czechosłowacji ultimatum z żądaniem przekazania Śląska Cieszyńskiego.

Ponadto żądania Polski wobec Czechosłowacji, a przy okazji także Węgier, Hitler przekazał Chamberlainowi podczas spotkania 22 września 1938 r.²⁵⁸. Chamberlain udzielił oficjalnej zgody w imieniu Wielkiej Brytanii i Francji na wszelkie roszczenia Niemiec, Polski i Węgier.

Jak wiecie, jedyną siłą gotową w tym momencie przyjść z pomocą Czechosłowacji był Związek Radziecki. W 1938 r. ZSRR wielokrotnie twierdził, że pomoże Czechosłowacji, jeśli Francja wypełni wobec niej sojusznicze zobowiązania²⁵⁹.

Co więcej, Związek Sowiecki był gotów udzielić Czechosłowacji pomocy wojskowej nawet bez udziału Francji, ale pod warunkiem, że sama Czechosłowacja postawi agresorowi opór i zwróci się o pomoc sowiecką²⁶⁰. Dlatego Francja stanowczo domagał się od Czechosłowacji natychmiastowej kapitulacji w przypadku inwazji niemieckiej. W końcu, jak wiadomo, Francuzi postawili na swoim – rząd Czechosłowacji odmówił pomocy sowieckiej i wolał po prostu się poddać.
——————————————————————————————————————–
[257] Ministerstwo Spraw Zagranicznych ZSRR. Dokumenty i materiały w przededniu II wojny światowej. W 2 tomach. Vol. I (listopad 1937-1938). – 1948, S. 206.
[258] Ministerstwo Spraw Zagranicznych ZSRR. Dokumenty i materiały w przededniu II wojny światowej. W 2 tomach. Vol. I (listopad 1937-grudzień 1938). – 1981, S. 201-210.
[259] Gromyko A.A. Zemskov I.N. itp. Historia dyplomacji. W 5 tomach. T. III. – 1965, S. 736-737.
[260] Gromyko A.A. Zemskov I.N. itp. Historia dyplomacji. W 5 tomach. T. III. – 1965, S. 738.

——————————————————————————————————————–
Aby sformalizować tę umowę, zwołano spotkanie, nazwane Porozumieniem Monachijskim. Zmowa ta oznaczała, że Wielka Brytania i Francja wydadzą Czechosłowację nazistom i ich poplecznikom, a Wielka Brytania i Francja uznają wszelkie zmiany terytorialne dotyczące granic Czechosłowacji. 30 września 1938 w Monachium to haniebny dzień otwartego bandytyzmu i zdrady w polityce międzynarodowej.

1 października 1938 r. hitlerowcy zajęli Sudety. A następnego dnia ich polscy wspólnicy wkroczyli na terytorium Czechosłowacji. Uprzemysłowiony i bogaty w węgiel Śląsk Cieszyński został włączony do Polski.

Taki jest dalszy los Polski – pogorszenie jej pozycji międzynarodowej w 1939 r., desperackie próby znalezienia kompromisu z Niemcami w nadziei na wspólne przeciwstawienie się ZSRR, a także kategoryczne odrzucenie wszelkich porozumień o wzajemnej pomocy ze Związkiem Radzieckim. Kwestia prywatnej własności środków produkcji była fundamentalna dla polskich faszystów. Lepiej byłoby, żeby cały naród polski zginął w pożarach II wojny światowej, niż oddać środki produkcji w ręce komunistów.

Jednak faszystowska Polska nie miała absolutnie niczego, czego naziści nie mogliby sami wziąć. Hitler po prostu wykorzystał Polskę na swoją korzyść, a potem szybko rozprawił się z nią, gdy nie była już potrzebna. Wrześniowa katastrofa faszystowskiej Polski jest logiczną konkluzją całej dotychczasowej polityki państwa. Polityki rozpętania II wojny światowej.

W ciągu ostatnich 25-30 lat, czyli podczas dwóch ostatnich wojen światowych, Niemcom udało się wykorzystać terytorium Polski jako korytarz do inwazji na wschód i jako trampolinę do ataku na Związek Radziecki. Mogło się tak stać, ponieważ w tym czasie między naszymi krajami nie było przyjaznych, sojuszniczych stosunków. Dawni władcy Polski nie chcieli mieć sojuszniczych stosunków ze Związkiem Radzieckim. Woleli prowadzić politykę gry między Niemcami a Związkiem Radzieckim. I oczywiście to rozegrali… Polska była okupowana, jej niepodległość unieważniona, a wojska niemieckie w wyniku całej tej zgubnej polityki pojawiły się u bram Moskwy²⁶¹.
——————————————————————————————————————–
[261] Stalin I.V. O Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej Związku Radzieckiego – 1950, s. 326-327.”

„ Historia międzywojennej Polski i sanacji jest godna uwagi z tego powodu, że wszystkie zbrodnie tego państwa zostały zapomniane na tle nazistowskiego koszmaru. Z tego powodu powstaje mylne wrażenie, że Polska była ofiarą nie tylko w czasie wojny, ale i przed nią. A to już nie jest prawdą.

Z drugiej strony należy pamiętać, że historia międzywojennej Polski ma swoje korzenie w trzech monarchiach – Niemczech, Rosji i Austro-Węgrzech. Żadna z tych monarchii nie szanowała Polaków, wręcz przeciwnie, Polacy zostali ogłoszeni obywatelami drugiej kategorii.

Pogromy, masakry, tortury i egzekucje, tłumienie narodowości polskiej, powszechny zakaz używania języka polskiego z jednoczesnym nałożeniem języka okupanta, zakazy lub ograniczenia dla Polaków w pracy w instytucjach publicznych oraz prześladowania Kościoła katolickiego. Wszystko to poprzedzało niepodległość Polski. To polityka okupantów w dużej mierze zdeterminowała charakter przyszłego państwa polskiego. Polska międzywojenna jest honorowym spadkobiercą trzech imperiów, który wziął od nich to, co najgorsze.

Trudna przeszłość nie zwalnia jednak Polski z odpowiedzialności. Polska międzywojenna, zarówno przed, jak i po faszystowskim puczu Piłsudskiego, to zbrodnicze, tchórzliwe, okrutne, niepewne i pozbawione własnej godności państwo.

„Po nas przynajmniej potop” – tak brzmiało hasło kapitału polskiego, zainteresowanego tylko chwilowym zyskiem, w najmniejszym stopniu nie uwzględniającego interesów i potrzeb kraju, nie dbającego o rozwój swojego przemysłu i dobrobyt Polaków.”

A oto film:

https://www.youtube.com/watch?v=V50tTfRgYyE

Mój komentarz do filmu.

Jak pamiętamy w oficjalnych wypowiedziach polityków rosyjskich najwyższego szczebla polityka polskich rządów sanacyjnych była wielokrotnie omawiana i oceniana. Myślę tu przede wszystkim o W. Putinie zarówno w okresie sprawowania przez niego funkcji premiera rządu Federacji Rosyjskiej, jak i na najwyższym stanowisku prezydenta Rosji. W. Putin koncentrował się zazwyczaj na stosunkach polsko-czeskich ( konflikcie wokół Śląska Cieszyńskiego ) oraz na współpracy między Sanacją a hitlerowskimi Niemcami z lat 1933 -1939.

Pisaliśmy o tym kilkakrotnie na portalu WPS, m.in. : (https://wiernipolsce1.wordpress.com/2019/12/29/winimy-putina-a-kto-tak-naprawde-zaczal-awanture/ )

Przypomnę kilka zdań  mojego komentarza z końca 2019 roku:

1. Krytykując ( zresztą słusznie ) nieudolne i w końcu nikczemne i zdradzieckie elity władzy państwowej przed wrześniem 1939 r. nie możemy zapominać, że 12 maja 1926 r. dokonano antypaństwowego i antykonstytucyjnego przewrotu politycznego, zwanego ” zamachem majowym”, w wyniku czego zniszczono z trudem odbudowywany system suwerennych rządów polskich i zainstalowano autorytarny system rządów kontrolowany przez światowe ośrodki finansowo-polityczne ( niemal te same, co obecne; wówczas jedynie z nieco silniejszą pozycją Anglii, a obecnie już zdecydowanie USA oraz decydującego lobby finansowego związanego ze światową oligarchią żydowską). Trzeba zatem z umiarem i rozwagą traktować okres 1918-1939.

2. W Putin miał powody skrytykować, a nawet zaatakować Polskę za jej bezmyślną i w rezultacie bardzo niebezpieczną dla Europy Środkowo-Wschodniej politykę w ramach UE i w odniesieniu do polityki USA i Izraela. Nie jest jednak adekwatną reakcja wobec Polski, jako inspiratora, a nawet głównego winowajcy wybuchu II wojny światowej oraz inspiratora rozbioru Czechosłowacji w rezultacie konferencji monachijskiej z września 1938. Trzeba bowiem pamiętać o poczynaniach politycznych ministra, a później premiera Benesza i prezydenta Masaryka z lat 1919-1920 ( oraz o bezwzględnym wykorzystaniu przez Czechosłowację słabości Polski w lipcu 1920 r. w okresie ofensywy Tuchaczewskiego na kierunku Warszawy, i zajęciu wówczas Śląska Cieszyńskiego; można byłoby także przypomnieć wiele aktów bestialstwa Czechów wobec żołnierzy polskich w styczniu 1919 r., np. Stonawa )

a także nieco później, na początku 2020 r., przy okazji pobytu W. Putina w Izraelu:

( https://wiernipolsce1.wordpress.com/2020/01/23/lekcja-historii-i-polityki-w-putina-w-jerozolimie/)

Przypomnijmy, że już wcześniej, bo w tzw. „Liście do Polaków” opublikowanym z 30 sierpnia 2010 r. nie gdzie indziej, ale na łamach ” Gazety Wyborczej” ( ciekawe kto przekonał W. Putina, że żydowskie medium jest najlepszą trybuną do dyskutowania fundamentalnych spraw w stosunkach rosyjsko-polskich ?) W. Putin oznajmił:

” Czyż granic w Europie nie zaczęto burzyć znacznie wcześniej niż 1 września 1939 roku? Czy nie było anszlusu Austrii, nie było rozszarpanej Czechosłowacji, kiedy nie tylko Niemcy, lecz również Węgry i Polska w istocie rzeczy wzięły udział w nowym podziale terytorialnym Europy? Tego samego dnia, gdy dokonano zmowy w Monachium, Polska wystosowała do Czechosłowacji własne ultimatum i równocześnie z niemieckimi jednostkami wprowadziła swoją armię do powiatów cieszyńskiego i Frysztackiego„.

W październiku 2021 r.  w trakcie kolejnych obrad Międzynarodowego Klubu Wałdajskiego, W. Putin kolejny raz zasugerował, że to współudział Polski w ” rozbiorze Czechosłowacji” w sojuszu z Niemcami hitlerowskimi był główną iskrą, która podpaliła lont II WŚ. Prezydent Rosji kolejny raz rozgrzeszył anglosasko-żydowskie światowe lobby finansowo-polityczne.

Obecnie, po kilku latach lub kilku miesiącach jakie upłynęły od powyższych wypowiedzi musi zastanawiać czemu prezydent Rosji obalając jedne mity i stereotypy w rodzaju ” bezgrzesznej sanacji” wspiera inne mity o jakoby powszechnym poparciu przez Polaków autorytarnych rządów piłsudczykowskiej kliki sanacyjnej – wspieranej przez anglosasko-żydowski kapitał i tożsame z nim lobby polityczne? Czemu W. Putin nie nawiązał do innej orientacji w stosunkach rosyjsko-polskich wywodzącej się z tradycji narodowo-demokratycznej, a nawet szerzej narodowo-demokratyczno-ludowej ?

Stawiam te pytania szczególnie w świetle aktualnych wydarzeń nie tylko na Ukrainie, ale także w Europie i w samej Rosji. Stawiam to pytanie także jako rodzaj zaproszenia dla polskich i rosyjskich elit narodowo-patriotycznych, które wreszcie w niczym nie ograniczone, oprócz głoszenia prawdy – winny podjąć rzeczywisty dialog historyczno-polityczny dla dobra obu narodów i państw i dla przyszłości Europy.

Podobnie jak ponad sto lat temu, tak i obecnie, inspiratorami i beneficjentami chaosu i działań wojennych są anglosasko-żydowskie centra finansowe i polityczne. Jest jednak pewna zasadnicza różnica, szczególnie w odniesieniu do Rosji – nie ma tam, wzorem J. Stalina, przywódcy kraju, który wyciąga nie tylko właściwe wnioski z układu sił globalnych, ale podejmuje ważne, przełomowe decyzje dotyczące gospodarki, armii i całości ustroju społeczno-ekonomicznego państwa. Ale zostawmy te sprawy do rozstrzygnięcia Rosjanom, gdyż zapewne stoją przed ważnym wyborem, kim chcą być?!

Jakie z tego płyną wnioski dla nas Polaków. Otóż takie, że – podobnie jak w latach 1930 tych tak i w latach 2020 tych, bezpieczeństwo Polski i Polaków zależeć może wyłącznie od ich świadomości położenia geopolitycznego oraz od wytrwałej, zorganizowanej pracy mającej na celu budowę silnego organizmu gospodarczego, w oparciu o własne kadry i zasoby, z nowoczesną armią, która uwolni się od zagranicznych, okupacyjnych patronów i doradców.  Tylko wtedy, gdy Polacy zdadzą sobie sprawę z ogromu zadań, jakie przed obecnymi pokoleniami stoją, tylko wówczas możemy być podmiotem, a nie przedmiotem i ofiarą polityki europejskiej i światowej.

Zezłomowanie ” magdalenkowych kadr i transformacyjnych koncepcji” jest warunkiem koniecznym przetrwania Polski. Polacy nie powinni mieć żadnych kompleksów wobec zagranicy, a zarazem żadnych oczekiwań od zagranicy. Wystarczy jeżeli wykorzystają własne umysły, inteligencję, zasoby i własne geopolityczne położenie. Posiadamy jako społeczeństwo, jako rdzenny, słowiański lud tej ziemi wystarczającą siłę duchową i cywilizacyjną żeby – jeśli tylko zechcemy i weźmiemy się w końcu do pracy dla własnego dobra – pozbyć się statusu kraju skolonizowanego, wyzyskiwanego i zagrożonego chaosem.

PZ

Dodatek ( cały tekst komentarza towarzyszącego filmowi, wersja w języku polskim , tłum. P.Z.)

Film_Polski_Faszyzm_komentarz_pl